Ο Γάδος*

Στέκει ο γάδος άπραγος, παγώσανε τα χέρια
έμεινε μόνο  το νερό, καθρέφτης στα αστέρια.

Χορτάριασε η αυλακιά, που οδήγαγε το ρυάκι

δεν τρίζει τώρα το σκοινί, έκλεισε το χαντάκι.

Του πηγαδιού η δύναμη, η χήρα νερομάνα,

έγινε νεραΐδοφωλιά, και το περβόλι αλάνα.

Μάταια αναβλύζουνε, τα δροσερά παιδιά της,

η σε πλημμύρα χάνονται, η μένουνε σιμά της.  

Να ναι καλά η λυγαριά, που γέρνει και λυγίζει,

στων πηγαδιών το άνοιγμα, και το νερό αγγίζει.

Κατάκτησε τα λιγοστά, τ΄ ασήμαντα κατέχει,

μοσχοβολάει ο μπαξές, όταν τα φύλλα βρέχει.

Γέννα σκληρή κι απρόσωπη, ποτίζει τον αέρα,

είναι η νύχτα δίχως φώς, και σκοτεινή η μέρα

Στο περιβόλι του ουρανού, στη δίνη του αέρα,

χάθηκε κι ο γαδοβοσκός, που έπαιζε φλογέρα.

Κόψε τη ρίζα της ντροπής, γη πιάσε το δρεπάνι

και θέρισε την οφειλή, ν’ ανθίσει το μποστάνι.

Ζέστανε ήλιε τις καρδιές, στα παγωμένα χέρια,

άνοιξε τις νεροπηγές, να δροσιστούν τ΄αστέρια.

* Εργαλείο άντλησης πηγαδιών.  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/11/2017=17=8

Νοσταλγία ενδογενής.

Κι αν οι μικρόψυχοι  θεοί, αλλάζουν τους καιρούς,

για ένα πείσμα μου άνθισα, σε τόπους  χλοερούς.

          Τα υπερβατά ταξίδια μου, τα έστρωσα με αλμύρα,

και στο δισάκι μου οδηγό, μια χούφτα με πορφύρα.

Στου πηγαιμού την έκσταση, με φόντο οριζόντων

με συντροφεύουν οι λυγμοί των λίγων επιζώντων.

Κάθε στροφή ξαναγυρνούν, τα απόσκια του ηλίου

κι αφώτιστες με ξεπερνούν σελίδες του βιβλίου.

Την Κίρκη την ξεδιάντροπη, στο μαγικό νησί της

σε μια μοιραία σμίξη μας, σαν ξάπλωσα μαζί της,

πήρε βοριάς τα ξόρκια της, τα σκόρπισε σιφούνι

κι ενώ για χήρος φτιάχτηκα, με έντυσε γουρούνι.

Στο νόστο για τη γνώριμη μήτρα, της γης μητέρας

σειρήνες μου τραγούδαγαν, σαν κόπαζε ο αέρας.

Μα οι αλαζόνες σύντροφοι, χωρίς την θέληση μου,

δέσμευαν με τα πρέπει τους την κάθε κίνηση μου.

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι τους λωτοφάγους

που με ταΐζουν λησμονιά, για εξορκισμό του άγους.

Οι Λαιστρυγόνες πέρασαν, οι Κύκλωπες βελάζουν,

η σκύλα και η Χάρυβδη, την μοίρα μου χαράζουν.

Ο νόστος μου για το νησί του ήλιου ζωοδότη

κρύβει πολλές επιστροφές του Αίολου προδότη.

Φάρος η ωραία Ναυσικά, στη χώρα των Φαιάκων,

με τα σινιάλα με οδηγεί, μακράν των βρικολάκων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/10/2017=20=2

Έκ τῶν ἐνόντων

Ξεκολλημένη μια σκιά απ το σκοτάδι,

με διώχνει αλλού σ αλαφροΐσκιωτη ζωή.

Εκεί που είναι φωτεινότερο το βράδυ,

μετουσιώνω ότι υπάρχει, απ την αρχή.

Μα ο διωγμός τα όνειρα, αποτεφρώνει

και το μυαλό μου κάνει πράγματι κακό

γυρεύω χίμαιρα για να  μεταμορφώνει,

την πληγωμένη σάρκα σε κορμί αερικό.

Πνοή της νύχτας η φιγούρα που σε βλέπει,

είμαι πλησίον, αν και αλήθεια δεν μπορείς,

να δεις εκείνη την σκιά, που σε ανατρέπει

ανατριχιάζεις μες τη  ζέστη και απορείς.

Κάθε τικ-τακ του ρολογιού μου σε αγχώνει,

μετρά τον χτύπο εναλλάξ των τακουνιών.

Βλέπεις γλυκιά μου η κατάρα δεν τελειώνει,

στα happy end καλοπαιγμένων ταινιών.

  

Κραυγή στη νύχτα, η ζωή σου ταξιδεύει.

Θα έρθω σε σένα, που σε λήθαργο πετάς.

Ότι κατέχεις, με χρησμούς σε κοροϊδεύει

Είμαι ο κανένας, δεν με βλέπεις ας κοιτάς.

Κι αφού φαντάζεσαι σκιές για την αρχή μου

σκέψου το φώς που τις γεννά να εξασθενεί

Νιώσε την κίνηση, που πάλλει την ψυχή μου,

και αφουγκράσου κάποια απρόσκλητη φωνή.

Στα μάτια σου τον πανικό, σβήσε μ αλήθεια

Ο θάνατος, με θάνατο στο φόβο μας θα ζει.

Άλλες ζωές στο παρελθόν θέλουν βοήθεια,

τ΄αμαρτωλά μας μήλα, και ο παράδεισος μαζί.

Πρώτο και τελευταίο πράγμα η σκιά σου.

νύχτα και μέρα, ακολουθεί το κάθε σώμα,

πιστός κομπάρσος απροσδιόριστου θιάσου,

φύλακας άγγελος κι αυτή σε γκρίζο χρώμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/10/2017=16=7

Η κάθι’ Ιθάκη

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

ασήμαντο μικρό μου μυρμηγκάκι,

να εύχεσαι μη βρεθούν στο δρόμο σου πατούσες,

και σταματήσουν το ταξίδι που ποθούσες.

Τούς δρόμους τους απάτητους ψάξε να πάρεις,

έτσι μικρούλι ασήμαντο να μη ρισκάρεις,

σε διαδρομές που ακολουθούν ίδια΄χνάρια

συνειδητά ή απρόσεκτα, συνθλίβουν τα ποδάρια.

Το δρόμο τον μακρύ μην προτιμήσεις,

για την υπερβολή, την περιπέτεια μη ζητήσεις

πρόσεχε γύρω σου, τους θυμωμένους να φοβάσαι,

είναι ο φόβος κι ο θυμός κατάρα να θυμάσαι.

Πολλά θα συναντήσεις, θα ναι ο δρόμος σου γεμάτος.

Θυμήσου πάντοτε, το τέλος στεφανώνει ο φευγάτος.

Κράτησε άδεια την  ψυχή σου , σκοτεινιά  μην φορτωθεί.

Έτσι αγνή και αγγελική σαν τότε, που είχες γεννηθεί.

Να νοιώθεις τη συγκίνηση που χουν οι νέες σκέψεις,

κι αλλιώτικες ιδέες να ζητάς, όχι φθαρμένες λέξεις.

Δεν έχει οφέλη, να ναι το ταξίδι σου μακρύ μόνο θυσία,

με κίνδυνο στην κάθε του στροφή, χωρίς ουσία.

Κι αν τελικά Ιθάκη δεν θα συναντήσεις,

διώξε την αγωνία, και τις φρούδες ψευδαισθήσεις.

Γιατί μικρό ασήμαντό μου μυρμηγκάκι,

είναι  μονάχα όνειρο, να φτάσεις την Ιθάκη.

Τώρα λοιπόν που άγγιξες ανάποδα τις σκέψεις,

κάψε το δήθεν δίλημμα , τι πρέπει να διαλέξεις.

Χωρίς ταξίδια επικά, βρες την δική σου Ιθάκη,

που έκρυβες πάντα μέσα σου, αρχαίο μυρμηγκάκι.

Κι αφού την βρεις να μην βιαστείς όνομα να της δώσεις,

είναι μυριάδες τα νησιά και κάποιο θα προδώσεις.

Είναι ο κόσμος νοητός, και τα σοφά μυρμήγκια,

μιλούν  με τις κεραίες τους, εκπέμπουν με μηνίγγια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/9/2017=27=9

Ακτίνα φωτός

Σαν κλέφτες οι νεκροί του παρελθόντος, στου αγέρα τα στενά στριφογυρίζουν.

Αναζητούν τα πάθη του παρόντος, ανέσπερη ανατολή στο μέλλον καθρεφτίζουν.

Μάτι να μην τους βλέπει προσπαθούν, σε χαραμάδες σκοτεινές κατασκηνώνουν.

Δεν έχει ο κόσμος τόπο να σταθούν, κι οι ζωντανοί από φόβο τους σταυρώνουν.

Κάθε ένας μια αδιόρατη ακτίνα του φωτός, όλοι μαζί φωτόνια του παραδείσου.

Κάποιες στιγμές αχνίζει ο Καιάδας ανοικτός, αναθυμιάσεις μύρων της αβύσσου.

Από το χάσμα ξεπηδούν βεγγαλικά, γεννά το χάος και τα αστέρια προσκυνάνε,

σκύβει το σύμπαν στη ροή ευλαβικά, οι μαύρες τρύπες την κατάρρευση μετράνε.

Πλάθει η ψυχή δερμάτινους χιτώνες, και με αιθέρα ντύνει το φθαρτό τους σώμα.

Χαράζει στη δομή του τούς κανόνες, σκόνη  από αστέρια, και εντροπία από χώμα.

Τυλίγει η λήθη με σκοτάδι  σαρκωμένους, κλείνει η πύλη και ο πόρος με σφραγίδα.

πλημμύρισε η κρίση τόσους πεθαμένους, και τους στοιβάζει ο χάρος σε κλεψύδρα.

Σκορπίζουν οι ακτίνες λάγνοι ιχνηλάτες, στον άλλο κόσμο του Μορφέα κάθε βράδυ.

εδώ ριγμένοι ανεπίστροφοι διαβάτες, γυρεύουν μια ανάμνηση του Ορφέα απ τον Άδη.

Κόντρα στην  άγνοια που τρέφει το θηρίο, προφήτη εσύ των οραμάτων πάλι λάμψε.

Έλα ξανά με φως και ζέστανε το κρύο, του θανάτου τις ενοχές ζωγράφισε και κάψε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2017=24=6

Πήγασος

Άλλου κόσμου σκιές, σε λαβύρινθο μόνοι

στοιβαγμένες ψυχές, σε μαρμάρινο αλώνι.

Προσωπεία Ερμαί, το φευγιό σημαδεύουν

όλα γύρω ψυχρά, στην πορεία κιοτεύουν.

Κάθε στάση μοιραία, κάθε δαίμονας χάρη,

στο στεφάνι του ήλιου, μοναχέ καβαλάρη.

Κάθε απόδραση πόθος, ολοένα μακραίνει

το αλλιώτικο σήμα, με ρομφαία το παίρνει

Για σημάδια στο δρόμου, η θεά Περσεφόνη

κάθε κύκλου υφαίνει, λουλουδένιο στημόνι,

στην ζωή που αφήνει, διαθήκη του Κροίσου

το υφάδι της σβήνει, καταχνιά της αβύσσου.

Αντικρίζοντας βία, το μυαλό του να τρέφει,

ο ουρανός χαμηλώνει, και η κόλαση γνέφει.

Ο σκληρός δαίμονας μου, επιστρέφει ξανά

μ΄ ένα πήγασο μαύρο, τη σιωπή μας ξυπνά.

Οφθαλμός οφθαλμού, δεν μπορεί να πιστέψει

πώς πουλήθηκε η χάρη, κ΄η ζωή θα στερέψει.

Μα έχουν οι άγγελοι πίστη, και ο δαίμων αιτία,

απ τις στάχτες του μίσους, να καεί η αμαρτία.

    

Οι σκιές να σκορπίσουν, απ του ήλιου την υλη

οι αρχαίες ψυχές μας να φωτίσουν την πύλη,

κατά δαίμονα πάντα, κουβαλώντας την μοίρα,

με ένα πήγασο μαύρο, και ντυμένος πορφύρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/8/2017=25=7

Όρτσα τον παπαφίγκο

Ίδια βελάσματα ακούω, χρησμούς αγιάσματα ζητώ,

νέα χαλάσματα αποκρούω, παλιά περάσματα πατώ.

Φτιασιδωμένα προσωπεία, θεατρικές προδιαγραφές,

ξεχειλισμένη μαστροπεία, με σκουριασμένες επαφές.

Εκεί στου αντίλογου τη μέση, έρμη πιρόγα το φτερό,

που άφησε ο αητός να πέσει, και ταξιδεύει στο νερό.

Στην μία όχθη στέκει μόνος, o νόμος νοητός κριτής

απέναντι γυρνά ο χρόνος, τον στρόφαλο της αρετής.

Άγρια τοπία συμπληγάδες, ξεβράζει εκρήξεις η ροή

ιέρειες πετούν φυγάδες, στου καταρράκτη την βοή.

Όρτσα η μοίρα στον αέρα, μια μινιατούρα το σκαρί,

μα η ψυχή κόντρα παντιέρα, γιγαντωμένη βλοσυρή.

Σήκωσα γιάνκι στο ιστίο, ας είναι κόντρα ο καιρός,

κάθε ρεσάλτο αριστείο, και κάθε κούρσο θησαυρός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/8/2017=22=4  

Αργή κίνηση

Οι αποθέτες του Καιάδα νοσταλγούνε, τη γνώριμη στριγκλιά  κραυγή του λύκου,

φωνές λαλούδες, σαν ψαλμοί αντιλαλούνε, τα δειλινά που γέρνουν, στο κορμί του.

Τα τρόχαλα με σεβασμό στο χρόνο, τα  ριζιμιά  με δέος στα φαράγγια ακουμπάνε,

και στην κορφή σε μαρμαρένιο θρόνο, λάμπουν γρανίτες και με φως γεννοβολάνε.

Στα ύφαλα ο κολοσσός που ξαποσταίνει, και με γαλάζιο τυλιγμένος και πορφύρα,

τα περασμένα που θαφτήκαν ανασαίνει, με επτασφράγιστη τη λάβα στον κρατήρα.

Οι θηρευτές πυρρίχιο χορεύουν στην κοιλάδα, με την ματιά δαιμόνων εν εκστάσει,

την αρετή τους μέθυσε του τάρταρου  μαινάδα, κι αδυνατεί το μέλλον να διαβάσει.

Βουνά κυκλώστε την στεριά της Αφροδίτης, φτάνει ο καιρός να αναδυθεί η κόρη,

Ήλιε γενάρχη να θεριέψεις την σπουδή της, να γίνεις φάτνη να γεννήσει το αγόρι.

Στα άδυτα του νου ιεροφάντες ταξιδεύουν, σκόρπιες εικόνες από μακρινή πατρίδα,

τις ικεσίες των βροτών με όνειρα μαγεύουν, του κυκεώνα νυχτοβάτες σε κλεψύδρα.

Και η ψυχή του γαλαξία που μας θρέφει, σε κάθε χτύπο της καρδιάς ανατριχιάζει.

Λέω πώς όταν οι νεκροί θα γίνουν βρέφη, τότε η σπείρα της Ψυχής μας ησυχάζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/8/2017=24=6

Μυριάδες αντίγραφα…. το πρωτότυπο;

Είμαστε εδώ, ορδές αγγέλων ουρανού καβαλαρία.

Εδώ στοιβάζοντας νεκρούς, στου τάφου το σκοτάδι,

με αναθήματα χοές, στου ήλιου τη θανάσιμη απορία,

να βρίσκουν δρόμο όνειρα, μην ξαγρυπνούνε βράδυ.

Εσύ κι εγώ, ουρές φωτιάς, σε ζωντανό καθρέφτη

στρατιές οι άλλοι άνθρωποι, κτερίσματα του Άδη.

Σημάδια εκεί στα σκοτεινά, όταν η νύχτα πέφτει,

να χει εχθρό η παγωνιά, να χει η φλογίτσα λάδι.

Κάψε για μένα την σελίδα που φυλάς, με τα κουρέλια,

έτσι θα σβήσω του ύπνου μου αόρατους πολέμους.

Κόντρα στο κύμα πιάστηκα στου ονείρου σου τα ρέλια.

κι ελεύθερος θα κρεμαστώ, σε φτερωτούς ανέμους.

Κι αν αγαπήσω τα φτερά, αν σκλαβωθώ και πέσω.

Θα παραδώσω αγκαλιά, σκλάβα στο άγγιγμα σου.

Για προσευχή του ουρανού, τα λόγια σου θα δέσω,

να γίνουν σπόρος μεταξιού, ψυχή το χάραγμα σου.

Το πρόσωπο σου γνώρισα, σε όραμα κρυβόσουν

Χάρη κι Αγάπη το όνομα, σφιχτά αγκαλιασμένες.

δύο κόσμους ασχημάτιστους ζητάνε να ενώσουν,

σε μια ευλογία δύο ψυχές,  μορφές αναστημένες.

Ώρα την ώρα, μια εποχή, το κάλεσμα θα σκίσω

Η ανάμνηση του μέλλοντος δονεί τα όνειρα μου

αφού τα μάτια είναι μπροστά ακύρωσα το πίσω

άλλες μυήσεις ιερές μπολιάζω στην καρδιά μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/7/2017=21=3

Λααύρα (πέτρινη αύρα)

Της ώρας της κακιάς τα αρπακτικά, ρουφιάνοι πόρνες τρωκτικά, χαντακωμένοι ολετήρες,

ρουφάνε διάφανα ωραία ξωτικά, νεράιδες πρίγκιπες αερικά, και αφήνουν οπτασίες χήρες.

Της πέτρας της σκληρής η μυρωδιά, η άβολη ζεστή ποδιά, η μαρμαρένια λάμψη του γρανίτη, πιστή συντρόφισσα σαν ήμασταν παιδιά, φτωχή, πολύτιμη σοδειά, θέμελο ακριβό μου σπίτι.

Της μοναξιάς η μόνιμη αφή, σκιά του Ήλιου, πρώιμη ταφή, η ταραχή της ύστατης λαγνείας  

στα χέρια ανεξίτηλη βαφή, δεσμός ονείρου, με διπλή γραφή, το μυστικό ασάλευτης μανίας.  

Της σιωπηρής νυχτιάς η προσμονή, βουβό σκοτάδι η σκηνή, όπως ακίνητα νερά στην λίμνη

στα μάτια παγωμένη ηδονή, η βάρκα ακυβέρνητη δίχως πανί, να γέρνει επικίνδυνα η πρύμνη.

Της πίκρας του τσιγάρου ο εσμός, στο μάσημα της δάφνης ο χρησμός, φθόγγους ψελλίζει

προστάτης μάρτυρας της γεύσης ο θεσμός, καμένης γλώσσας κορεσμός, τα λόγια ψαλιδίζει.

Της μέρας η τυχαία προβολή, αντίστροφη εικόνα μου καλή, ανάποδα γυρνάω την ψυχή μου

η όραση μου σταθερά θολή, στου ένστικτου να γέρνει απαλή, πυξίδα αλάθητη απαντοχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2017=24=6   

Το φρέαρ της αβύσσου

Της αβύσσου τ΄απύθμενο φρέαρ, αιωνίως αδειάζει τους σίκλους

Σε  τροχιά στους πλανήτες το έαρ, ζωγραφίζει αέναους κύκλους.

Ένα μάτι ρουφήχτρα στο χώρο, καταβόθρα κενού κάθε βλέμμα,

Του απείρου το έσχατο δώρο, σφραγισμένο στης ψύχρας το ρέμα.

Ζαλισμένα στου ονείρου την δίνη, η ατέρμονη σπείρα συστρέφει,

στην ροή κάθε κύκλου βραδύνει, τα σποράκια που μύλος αλέθει.

Σαν δερβίσης η μοίρα γυρίζει, και σκορπά αρμονία στ΄ αστέρια,

με το άρμα του ήλιου φωτίζει, που το σέρνουν λευκά περιστέρια.

Μεγαλείο ψυχών και ερώτων, στα πηγαία στροφεία της δίνης

νοερά η πορεία των πρώτων, αψηφά τους λυγμούς της οδύνης.

Δεσμοφύλακας κάθε εικόνα, φυλακή σε κενό μαύρης τρύπας

Ο Δαβίδ πολεμά με σφεντόνα, και το ήπαρ του τρώει ο γύπας.

Ατενίζει ο παλμός την ιδέα, και η πράξη την αύρα της νοιώθει

Μαύρη χήρα, μονή ορχιδέα, της αβύσσου το φρέαρ που κλώθει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/6/2017=18=9