Και νυν, και αεί.

Πάντα εδώ, και τα χέρια λουλούδια γεμάτα,

με ανάσες ζωής, να γεμίζεις την στράτα.
Πάντα εκεί, με φτερά το μυαλού να ανοίγεις,
σ΄ αγκαλιά ουρανού, το κορμί να τυλίγεις.

Κοσμικά, στο παντού, μια γενέθλια ψιχάλα,

καρμική προσευχή, την δεσμεύει σε γυάλα.

Δεν χωρά σε λυγμούς, θεϊκή ευμορφία,

σαν ηχώ των πυλών, και κλειδί μια Σοφία.

Με μια πίστη αρχαία, το βουνό του καιάδα

με γυρνά ο τροχός πάλι εκεί, στην μονάδα.

Αοράτων χρησμών, και στον τρίποδα εκείνη

πεμπτουσίας χορός, στου ονείρου την δίνη.

Πεταλούδας ψυχή, Αμαζόνας το σώμα

Σε χαράδρες της Γής, επιστέφει ακόμα.

Ψυχοτρόπα η ζωή, ένα σύμπαν να τέμνει,

και με άρμα σπαθί, γαλαξίες να σέρνει.

Σπηλαιώδες το φώς, φοβισμένη η δάφνη

διαμορφώνει εντός, την καιόμενη φάτνη

σε κοιλάδα βροτών, σε λιμένες του Βέγα

μια σειρά κυκλική, όπου άλφα κι ωμέγα..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2015=26=8

Φυλάς φυλάξαντα.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αλόγου οπλή, φρέσκο χώμα θα σκάβει,

δρόμους βρίσκει ξανά, ουρανούς να γεννά,  και σπαθιά θα ξεθάβει.

Με χρησμούς αδελφούς, σε δαιμόνιους Δελφούς, αετούς ανασταίνει,

νόμους γράφει στη Γή,  κερασφόρο τραγί, και με φώς θα  ζεσταίνει.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αγέρα πνοή, λάβρο σώμα θα κλέβει.

Αγκαλιάζει κορφές, φανερώνει μορφές, και το μέλλον δεσμεύει.

Με βουνά μαχητές, της σποράς εραστές, σε πανάρχαια μήτρα

σπέρμα νέου θεού, ξεχασμένου ναού, του Λυκούργου η ρήτρα.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αφρός σε κελί, πελαγίσια φαρέτρα  

τρίαινα της ο νους, κρύβει ωκεανούς, και ψυχή της η  πέτρα.

Με καράβια ληστές, θεϊκούς πειρατές, στα λιμάνια του Άδα

να κουρσεύει ζωές, με δοράτων αιχμές, στα νερά του Καιάδα.

Της φυλής μου η φυλή, πορφυρή ανατολή, και τον ήλιο κορώνα

ανασταίνει νεκρούς, φυλακίζει εχθρούς, ες αεί στον αιώνα.

Με οπλίτη φρουρό, της Απέλλας το γιό, λυκαυγούς εωσφόρο

λύκους θρέφει μονούς, αρετής κεραυνούς, αψεγάδιαστο δώρο.

Δεν έχει η φυλή κορμί, να μας μαλάξει,

Δεν έχει η φυλή βυζί, να μας βυζάξει.

Μια λύρα παίζει, και πυρρίχιο χορεύει,

Μια φλόγα καίει, και ενδόμυχα κελεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/7/2015=24=6

Τέσσερις και τριάντα εννέα λεπτά...

.....αυτή η ώρα είναι που η ΙΩ έρχεται με το άρμα της στη γη, και προετοιμάζει τη μέρα,

να δεχτεί τον ήλιο.

Είναι η καλύτερη ώρα για προσευχή λέει ο Παύλος
Η αρχαία ΙΩ ηλεκτρίζει τον χώρο τα πάντα.
Αν αυτή την ώρα ξυπνάς απλά ανοίγεις το νου στον Θεό και μένεις έτσι, χωρίς λόγια

χωρίς κινήσεις, ίσα με λίγη ανάσα
νιώθεις τον Θεό μέσα σου, δίπλα παντού.
Είναι η καλύτερη ώρα για να είσαι με σένα....
Η ζωή μας πονάει γιατί την θελήσαμε αλλιώτικη, αλλά τις περισσότερες φορές υποσυνείδητα, χωρίς να το έχουμε καταλάβει
Είναι αυτό το κάτι που μας κάθεται στο στομάχι, είναι αυτό το κάτι δε μας κάθεται καλά στο νου, είναι αυτό που μας σπάει τα νεύρα και δεν ξέρουμε τι είναι....
O μέσα εαυτός μας ξέρει τα πάντα για εμάς, μα εμείς δεν μπoρούμε να επικοινωνήσουμε,
Eίναι αυτό το "γνώθι σαυτόν" που δεν τόχουμε τελικά
Eίναι το μέσα μας,
Το εγώ μας που θέλει αυτό ή το άλλο, μα εμείς δεν του το δίνουμε,
ή.....
ή είναι αυτό που μας στέρησαν τα πρέπει στη ζωή μας
Αυτά τα πρέπει που όρισε η κοινωνία και οι άλλοι.
Είναι τα πρέπει που όρισαν την ύπαρξή μας, και έτσι μείναμε να δίνουμε νερό να πιούνε όλοι εκτός από εμάς.
θα σου πω κάτι...
Άναβα κερί γι αυτούς που έφυγαν.
Άναβα κερί για κάποιον που δεν ήτανε καλά.
Άναβα κερί για κάποιον που κάτι του πήγαινε στραβά.
Κερί όμως για μένα, δεν άναψα ποτέ!
Δεν πρέπει κάποτε να το κάνεις; ...ή να το κάνω;
Να ανάψω το κερί μου μπροστά στον Θεό, να του πω πως με αγαπάω.
Να ανέβει η προσευχή για μένα,
Να του πω πως θέλω να με αγκαλιάσει να με ζώσει με αγάπη που δεν είχα,
Να με τυλίξει με τη ζεστασιά του, που μέχρι τώρα μόνο έδινα, και έδινα στους άλλους.
Το σώμα μου γέμισε πληγές, και κόντεψα να πεθάνω, γιατί ποτέ δεν κοίταξα εμένα!
ΘΕΕ!
Πόσο λάθος ήτανε η ζωή μου!
Πόσοι ανεβήκανε στην πλάτη μου και τους κουβάλησα!
Πόσοι με πίκραναν, πόσοι με κούρασαν, πόσοι με πλήγωσαν, μα εγώ......
Πάντα εκεί.
Πάντα εκεί για τους άλλους και ποτέ για μένα!
Δεν με αγάπησα ποτέ!
Δεν αγάπησα την ψυχή μου, δεν αγάπησα εμένα.
Μα που καιρός να αγαπηθώ.
Που καιρός να μου προσφέρω μια ζεστή φέτα ψωμί, να την αλείψω με μαλακό βούτυρο,

να της βάλω μαρμελάδα, και να με γλυκάνω!
ΠΟΤΕ!
Και έτσι Πηνελόπη φάγαμε τα νιάτα μας, τη ζωή μας δίνοντας…. οι παντοτινοί της προσφοράς.
Οι παντοτινοί της υπερπροσφοράς και της υπερπροστατευτικότητας.
Και εμείς που ήμασταν σε όλο αυτό το ατελείωτο δώσε;
Πουθενά δεν ήμασταν.
Το κορμί και η ψυχή μας, χτυπάγανε την πόρτα μας, μα εμείς κουφοί.
-Δεν προλαβαίνω τώρα φύγε.
Κάποια άλλη φορά ίσως.
Κάποια άλλη στιγμή.
Τώρα έχω να δώσω.
Τώρα έχω να προστατέψω.
Πήγαινε.
Πήγαινε και κουβάλα κι εσύ εαυτέ.
Πήγαινε και κουβάλα κι εσύ ψυχή μου.
Εσείς δεν έχετε ανάγκη.
Εσείς δεν χρειάζεστε
Και έτσι η ψυχή μας βούρκωσε, έκατσε στη γωνιά με παράπονο και άρχισε να κλαίει,

και γέμισε δάκρυα, μα σε κάθε κάλεσμά της είχαμε δουλειές και άλλους να βολέψουμε.
Και τα δάκρυα της ψυχής γέμισαν τον τόπο και εσένα σου έγιναν καρκίνος,

και εμένα μου έγιναν η άσχημη δερματίτιδα που πέρασα και με έφερε μπροστά στο θάνατο!
Πόσες φορές από τους ασταμάτητους πόνους και τον ασταμάτητο κνησμό,
Πόσες μα πόσες φορές είπα να πέσω απ το μπαλκόνι να τελειώνω!
Δακρύζω τώρα που τα γράφω.....
Δακρύζω γιατί έμεινα μόνος χωρίς καν την ψυχή μου δίπλα μου!
Χωρίς καν τον εαυτό μου.
Χωρίς καν εμένα!
Και στο τέλος όλοι έμαθαν να τους δίνουμε.
Εμείς τους το κάναμε έτσι. όλοι περιμένανε να πάρουνε, χωρίς να μας δώσουνε,

γιατί έτσι το φτιάξαμε
Φτιάξαμε τον καρκίνο μας, φτιάξαμε τη δυστυχία μας!
Γιατί;
Γιατί δεν ξέραμε!
Γιατί δεν γνωρίζαμε ότι είμαστε σαν τους άλλους κι εμείς.
Γιατί μέσα μας υπήρχανε χιλιάδες θέλω και τα σκεπάζαμε.
Γιατί μέσα μας υπήρχε ζωή που ήθελε να ξεπεταχτεί να νιώσει, να χαρεί!
Γιατί ποτέ δεν γυρίσαμε τα μάτια μας μέσα μας να δούμε!
Και τώρα;
Kαι τώρα δεν μπορούμε ούτε την αγκαλιά να νιώσουμε, ούτε τη ζεστασιά,

γιατί δεν θέλαμε να μας δώσουνε.
Θέλαμε μόνο να δώσουμε.
Γιατί σκληρύναμε και γίναμε άκαμπτοι.
Η ψυχή μας αφήνει πια τα δάκρυά της, και αυτά στάζουνε γίνανε πληγή.
Αγαπήσαμε άλλους, δώσαμε, και δεν δώσαμε σε εμάς;
Μέγα έγκλημα!
Τώρα όμως στο αμήν, τώρα που φτάσαμε κοντά στον γκρεμό,

τώρα που μάθαμε από τα σκαμπίλια, τώρα είναι καιρός να γυρίσουμε, να σωθούμε!
Αν δεν το κάνουμε καήκαμε!
Aν δεν το κάνουμε θα έχουμε φτύσει την ψυχή μας, τον εαυτό μας!
Δεν μας αγκάλιασε κανείς πραγματικά, γιατί δεν το θελήσαμε!
Γι αυτό πληγωθήκαμε αφόρητα.
Μείναμε χωρίς χάδι, μείναμε χωρίς χέρι να μας ακουμπήσει, να μας ζεστάνει.
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε ψηλά για εμάς.
Ήρθε η ώρα να ανάψουμε το δικό μας κερί.
Ήρθε η ώρα να ζητήσουμε να αγαπηθούμε!
Ήρθε η ώρα να ρίξουμε τον άκαμπτο εγωισμό μας.
Ήρθε η ώρα να μαλακώσουμε, να νιώσουμε πως δεν γίναμε ακόμη Θεοί, πως δεν είμαστε έτοιμοι, πως θέλουμε ζεστασιά να προχωρήσουμε!
Ήρθε η ώρα να φωνάξουμε - Θεέ μου!
Είμαι μόνος αγάπησέ με!
Αγκάλιασέ με Θεέ μου!
Θεέ μου λυπήσουμε πεθαίνω!
Θεέ μου πάρε το χέρι μου ζέστανέ το!
Ζέστανε το χέρι που μόνο έδινε και δεν πήρε ποτέ!
Πόσο εγωιστής υπήρξα!
Μα ποιος ήμουνα που νόμισα ότι έχω τόση δύναμη;
Πληγώθηκα και δεν είδα τις πληγές μου γιατί δεν προλάβαινα.
Δεν προλάβαινα, ο μικρός εγωιστής που μόνο έδινα, έδινα ασταμάτητα!
Έλα Θεέ μου και τύλιξέ με!
Έλα παντοτινή αγάπη που σε αρνιόμουνα τόσο καιρό !
Δεν είμαι Θεός, δεν είμαι παντοδύναμος, δεν είμαι ακούραστος
Πόσο μα πόσο κακό με έκανα!
Αλλά ξέρω πως ποτέ δεν είναι αργά!
Ξέρω πως είσαι εκεί, και περιμένεις να σου απλώσω το χέρι, να έρθω κοντά σου να με αγκαλιάσεις, να μου πάρεις τον πόνο, να μου σκουπίσεις τα δάκρυα !
να μου πεις έλα παιδί μου!
Ξέρω ότι είσαι πάντα εκεί για μένα!
Ξέρω ότι εγώ έφυγα από τη ζεστασιά σου να φτιάξω τον δικό μου ήλιο που θα ζεσταίνει άλλους!
Πόσο μα πόσο εγωισμός!
Ήρθε η ώρα να σε κοιτάξω κατάματα και να πω:
-Ναι έκανα λάθη
-Ναι δεν με αγάπησα, μα θα το κάνω τώρα.
-Ναι με τύλιξε ο εγωισμός και έφυγα από σένα από τη ζεστασιά σου.
-Ναι αλλά τώρα ξέρω!
Τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω !
Τώρα ξέρω και αφήνομαι στα χέρια σου!

4:39=16=7

Μιχαηλ Τσιτσος

Δεύτε λάβετε

Σώμα αφρού η θάλασσα

και μάννα του ο βράχος

χιλιάδες χρόνια χάλασα

για να βρεθώ μονάχος

Αίμα γαλάζιο το νερό

του ουρανού εικόνες

λιτό ταξίδι τολμηρό

σε κάλπικους αιώνες

Φάγε αέρα τον αφρό

ρούφηξε χώμα αίμα

βαραίνει μόνο ελαφρό

αθάνατο το πνεύμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/6/2015=17=8

ΑΤΜ...κοινωνία!

Σε γνώρισα στο ΑΤΜ, κρατούσες την γιαγιά σου...

σε κοίταξα με κοίταξες,μου είπες πρώτος "γειά σου".

Δεν είχατε υπόλοιπο τα πλήρωσε η θειά σου,

ο πισινός βιαζότανε, γρύλισες "στη σειρά σου".

Έξαφνα φεύγει ο διπλανός, να πάει στην πλατεία,

εκεί υπάρχει πληθυσμός, και τ΄ΑΤΜ είναι τρία.

Γυρίζει η γιαγιούλα σου, πηγαίνει στην γωνία,

την κάρτα μου λιμπίστικες, έδειχνες αγωνία.

Έτσι λοιπόν την έβαλα με μια μεγάλη ελπίδα,

μα ήταν και εκείνη άκυρη και δεν σε ξαναείδα. 

Καίτη Δροσίνη

Παιάν (Πατήρ Αιώνιος Άναρχος Νούς)

Λύκε Σπαρτιάτη φώτισε, των Καρυών τις κόρες,

Αητέ Μανιάτη άνοιξε, φτερούγες νικηφόρες.

Του κάμπου τ΄ άδολα αρνιά, και των βουνών τα γίδια.

δεν έχουν μέρος να σταθούν, μέσα στα αποκαΐδια.

Ευρώτα φούσκωσε ξανά, και σπάσε τον καθρέφτη,

να βλέπει η κόρη στα νερά, τον έρωτα να πέφτει.

Στείλε τον Λακεδαίμονα, του Λέλεγα κορώνα

ν΄ανθίσει πάλι ο Ταλετάν στον μαγικό λειμώνα.

Πετροκαμαρωτά βουνά , μαζέψτε τους πετρίτες

να χουν οι άντρες στήριγμα, τρομάρα οι κοπρίτες.

Ανάψτε στα φαράγγια σας την φλόγα του Καιάδα

Μάνα της Γής και του ουρανού η φωτεινή κοιλάδα.

Και σύ ουρανέ ατέλειωτε, ψυχή του Ιορδάνη

στείλε ξανά τον ήλιο σου, και λάμπρυνε τον Φάνη.

Να βρει η γήινη ψυχή αντίδοτο στο φώς σου

να κάψει άλλη μια φορά τα ρυπαρά εμπρός Σου.

Κύκλε του Γαλαξία μας, του χάους περιστέρι

άναψε είναι πια καιρός, το ανθρώπινο αστέρι

Όσα δεν βλέπει το μυαλό, μπολιάζει ο αιθέρας

με κοφτερή ανατολή θα γκρεμιστεί το τέρας.

Ξυπνούν ψυχές αθάνατες, ανοίξανε οι πύλες

τριακόσιοι Άγγελοι εδώ, γυρεύουν Θερμοπύλες.

Σε τούτη την εμφάνιση, βάζουν άλλη σφραγίδα

πεθαίνει πάλι ο θάνατος, Τάν είναι η πατρίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/6/2015=23=5=Ε

Έτι δεόμεθα σου Λόγε.

Όταν φτάσεις στην άκρη της ρίζας

και κληθείς για να χτίσεις πιο πέρα

Τον γεννήτορα νοιώθεις θεμέλιο  

δεν μπορείς να τον βλέπεις πατέρα

Μια ψυχή που σεβάστηκε ο χρόνος

αγκωνάρι και φως της πατριάς

της φυλής σου ο ένδοξος κλώνος

ο παλμός  της δικής μου καρδιάς

Στο πυρρίχιο βήμα παντρεύεις

γη πατρώα, αρετή και  πυρρά  

Διγενής στα αλώνια τοξεύεις

και τα βέλη σου έχω φτερά.

Πατριάρχη σε θέλω της βίβλου

στα κοπάδια του νου μου βοσκό

ευλογία που φέρνει του Νείλου

στην ψυχή  μου το θείο νερό.

Των γιγάντων μορφή στα Ιλίσια

σαν πατρίδα εσύ κι η πνοή σας

μελικόμος, στα δυο μου μελίσσια

μέχρι τότε που θάρθω μαζί σας

Ηλιοκύκλους μετράω στο κύμα

και το δάκρυ σαν τρέχει πονάει.

Ρωμαλέα δακρύζω στο μνήμα

τον θεό μου φωνάζω Αντωνάι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/6/2015=17=8

Ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας...

Σοβαρός και σκυθρωπός, ένας μεσήλικας μετρίου αναστήματος, μελαχρινός με κατσαρά μαλλιά και παχύ μουστάκι, ακολουθεί καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο, σπίτι-δουλειά. Πρέπει να εργάζεται πάνω από τριάντα χρόνια ως συμβολαιογράφος, δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του, παρά μόνο τις Κυριακές που πηγαίνει στο χωριό του.

Δε παντρεύτηκε ποτέ και διόλου παράλογο με το απρόσιτο της συμπεριφοράς του.

Οι γειτόνισσες, οι μεγαλύτερες φυσικά, δε τον χωνεύουν τον καημένο λες και τους έκανε ποτέ κακό...

Μεταξύ μας, όποιος δεν ασκεί το χόμπι του κουτσομπολιού, δεν εντάσσεται εύκολα στην μεγαλο-πηγάδα της περιοχής.

Κατεβαίνοντας λοιπόν σήμερα το πρωί και πέφτοντας σχεδόν πάνω του, ρίχνω ένα πλατύ διαφημιστικό χαμόγελο και μια "Καλημέρα" τόσο δυνατή που ακούστηκε μέχρι το διπλανό τετράγωνο... "Καλή σας μέρα Κύριε Αντώνη μας"

( επί τόπου σκηνικό: η απέναντι γειτόνισσα που βγήκε με τη λεκάνη να απλώσει ρούχα, αμάν κι αυτή πρωινιάτικα, την σήκωσε στο κεφάλι της για να κρύψει τα γέλια, ο διπλανός μου κατέβηκε και έριξε -κατά λάθος- τα κλειδιά του για να μη φανεί το κοκκίνισμα , χάχανο μέχρι δακρύων... κι εγώ έντρομη ακούω )

"Μμμμμμέρα" με γυρισμένο ένα στριμμένο βλέμμα!

Τι μου θύμισε;

Τέτοιο μούγκρισμα είχα ν' ακούσω από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ως παιδάκι ανυπομονούσα να πάω στο χωριό του παππού κ της γιαγιάς για να πάμε στο χωράφι! Εκεί ο παππούς είχε δυο μοσχάρια, ένα καφέ κι ένα λευκό, μου άρεσε να τα χαζεύω με τις ώρες, δε μπορώ να πω κι αυτά με χάζευαν... αρκετά μάλιστα!!!

Λέτε να φταίει που είμαι Ταυρίνα και όσο να πεις υπάρχει μια αμοιβαία έλξη προς τα συγκεκριμένα αξιαγάπητα πλάσματα!

Από τότε, δέχτηκα τα πρώτα μου ερεθίσματα όσον αφορά την τέχνη.

Τα ξαδέλφια μου, μαζί με την αδελφή μου, έτρεχαν παντού κι έπαιζαν τα γνωστά παιχνίδια σε όλους μας: κυνηγητό, κρυφτό, μπουνίδι, ξεμάλλιασμα κ.α.

Εγώ, πήγαινα κι έπαιρνα το νερό από το κοτέτσι και το άδειαζα σε μια γουβίτσα με ασπροπηλιά (λευκός πηλός)

Εκεί δημιουργούσα πόλεις και ανθρωπάκια τα οποία βάπτιζα με αγγλικά ονόματα. 

Βέβαια η μάνα μου στρεφόμενη προς τη γιαγιά έλεγε πάντα...

"προβληματικό μας βγήκε αυτό, όλο μόνο του παίζει" 

Έτσι λοιπόν, ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας, χαρακτηρίζεται με χίλια δυο επίθετα από μια μάζα ανθρώπων...

Γιατί;

Μα φυσικά επειδή δεν εντάχθηκε σε κανένα καλούπι, κρατά τη δική του απόσταση από την κοινωνία, απολαμβάνει τον εαυτό του και ασχολείται μονάχα με αυτόν!

Δική επιλογή η μοναξιά και η ηρεμία, η εργασία του, αν κρίνω από το βλέμμα του, δεν είναι τόσο επιλογή του όσο καταναγκαστικό έργο προς επιβίωση...

Αυτή λοιπόν είναι η κοινωνία μας, μια μάζα, ένας λαός γεμάτος ταμπού και υποκρισία, αν δεν απορροφηθείς τότε γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, ακόμη και από τα πιο οικεία σου άτομα!

Καίτη Δροσίνη

Σινιάλο.

Είναι σαφές για μένα ναι, το μήνυμα που στέλνεις

στάσου στο νου μου η σκιά, να λύνεις και να δένεις.

Σαν σπουργιτάκι την ζωή, νυχθημερόν  σκαλίζω,

που δεν χωράει στου μυαλού, το ξεφτισμένο γκρίζο.

Άλμα ψηλά στο γαλανό, εκτόξευση στην μνήμη.

Ότι κι αν πεις είναι σεισμός, σαν βότσαλο σε λίμνη.

Βλέπεις με θάρρος το κενό, και τα φτερά απλώνεις

Μ΄ έμαθες πάλι να πετώ, σπούργα με δυναμώνεις.

Ανάποδα για να φανεί το μήνυμα στ αλήθεια

τρύπωσε στο πουλί ψυχή, να κόψει την συνήθεια.

Ταυτίστηκες δυναμικά, μ ένα μικρό στρουθίο

να δώσεις το σινιάλο σου, έργο απλό και θείο.

Δεν άντεξε στην δύναμη, ο ξενιστής σπουργίτι

Μπόρεσε όμως μήνυμα να δώσει απ τον φεγγίτη.

Πήρα ξανά το μήνυμα, δια μέσου του θανάτου

μετά ξανάφυγε η ψυχή, είδα το σώμα κάτου.

Πάγωσε το σπουργίτι σου, μα η ψυχή μου βάρκα

Απ τα μυρμήγκια μάζεψα, την άψυχη του σάρκα.

Πάντα περιπλανώμενος, του υποσυνειδήτου,

του κόσμου σου μία ματιά, και είσαι το κλειδί του.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/5/2015=21=3

Ας είναι…

Αδιάκριτε, διακριτικά, κερδίζεται η μάχη,

Με αρμονία ισορροπείς, είναι ψηλοί οι βράχοι.

Για αυτό λοιπόν ξεχώρισε, την σκάφη απ΄τα σύκα,

Κοίτα στο φόντο η θάλασσα, μην βλέπεις την κατσίκα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/4/2015=19=10=1

Η επιστροφή του "Ασώτου"

-Καλημέρα Έψιλον! Τι κάνεις;
-Καλώς τον άκαρδο Αρειανό, γιατί εξαφανίστηκες;
-Βρισκόμουν εκτός γαλαξία, μην τρομάξεις αλλά πλησιάζουν επικίνδυνοι κομήτες, σε έκοψα στο πρωινό σου... συμπληρώματα είναι όλα αυτά;
-Ναι, κοκτέιλ από ασπιρίνες και ντεπόν... Θέλεις ένα; Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο τους ανθρώπους...
-Δεν γίνεται Έψιλον τα έχουμε ξαναπεί αυτά!
-Α ναι! Άκου ένα ωραίο... Δελτίο Αντ1 το Πάσχα "Σε λίγα χρόνια θα γνωρίζουμε αν υπάρχει εξωγήινη ζωή στο διάστημα" Δε ξέρεις τι γέλια έριξα; χα χα χα όσο το θυμάμαι... βέβαια μπήκα στον πειρασμό να τους ενημερώσω για την συχνή παρουσία σου...
-Όχι, μη το κάνεις!
-Πας καλά; θα συνεργαστώ με τους κίτρινους; Εμείς είμαστε φίλοι και εγώ εκτιμώ τα σωστά άτομα έστω κι αν προέρχονται από άλλον πλανήτη.
-Κι εγώ σ' εκτιμώ Έψιλον, γι αυτό και δε σε χρησιμοποίησα ως πειραματόζωο... γιατί σου μπήκε όμως η σκέψη να αποκαλύψεις το μυστικό μας;
-Η αλήθεια είναι πως έχουμε βαρεθεί τελευταία με τις ειδήσεις .

Παίζουν μόνο τον Βαρουφάκη και περιφέρουν κάτι λείψανα... Ε θα ήσουν σπουδαία είδηση!
-Δηλαδή θα σου άρεσε να έχεις έξω από το σπίτι σου αμέτρητους δημοσιογράφους κι έναν δορυφόρο να σε παρακολουθεί;
-Θεούλη μου! Τι πήγα να κάνω;

Αλλά δε θα ήταν ωραίο ο κόσμος να μάθει για τη γνωριμία μας... Το πρώτο βράδυ που καθόσουν στη βεράντα μου κι εγώ χάρηκα γιατί είχα κατάθλιψη και πίστεψα πως ήρθε ο Χάρος αυτοπροσώπως;;;
-Έψιλον, τρελή μου γήινη πρέπει να φύγω, μου έστειλαν μήνυμα πως έχουμε εισβολείς στον πλανήτη μου, σε χαιρετώ!
-Έχετε κι εσείς τους μετανάστες σας...;
-Ναι, οι δικοί μας είναι διαπλανητικοί, τους έχουμε όμως παραχωρήσει μια τεράστια αρένα με καταλύματα και φυσικά μπορούν να εργαστούν μαζί μας, όντα με υπόσταση και το κάθε ένα ξεχωριστό, ποιοι είμαστε εμείς που δε θα τους δεχτούμε; γι αυτό τρέχω για καταμέτρηση, θα τα ξανά πούμε! 

Καίτη Δροσίνη 

Adajio Aquila

Στην σκιά σου σκιά να φωτίζει,

τον αδιάβατο δρόμο σου ακόμα

Μ ένα γέλιο για πάντα στηρίζει

το μυαλό την ψυχή και το σώμα.

Μάνα αγάπη, ζωή, και μητέρα

μα για σένα δεν είναι τροφός

Την μυρίζεις παντού στον αέρα

την αγγίζεις στου ήλιου το φώς.

Ποίημα μου δειλό, αφού ξέρω

πως τα λόγια ποτέ δεν μετράνε

τα φτερά του αγγέλου σου όμως

στην σκιά σου κοντά θα πετάνε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/5/2015=14=5

OYAI HMIN…

Δεν υπάρχουν λόγια έργα, η μήπως υπάρχουν αλλά δεν τα βρίσκουμε…

Υπάρχουν όμως λόγια συναισθήματα ξεχείλισαν και πνίγουν τα έργα συναισθήματα…

Υπάρχουν όμως κτηνωδίες, που κατακαθίζουν πάνω στην επιδερμίδα…

Δεν υπάρχουν σκέψεις …η μήπως υπάρχουν αλλά δεν χωράνε στο μυαλό…

Υπάρχουν συμπλέγματα, ανούσιες εκφράσεις «τύποις», επί των «ήλων»…

Δεν υπάρχει κοινός νους, απλή σκέψη καθαρή, πιθανόν συμπέρασμα….

Τόσες φρικαλεότητες, από «ψυχοπαθείς», «παρανοϊκούς» τα τελευταία χρόνια…

Ομαδικές η στυγνές και άγριες δολοφονίες…. Άραγε τι τρέχει στον άνθρωπο;

Γιατί λασπώνουν την ψυχή «ψυχοπαθής» και το νου «παρανοϊκός»…

Γιατί μας μαθαίνουν, να περπατάμε σε «περίεργα» μονοπάτια…

Γιατί μας καθοδηγούν, σε ανοσιουργήματα…

Αλήθεια έχει ακούσει κανείς τι σημαίνει το «effect mind control»,

Τι είναι  το «αποτέλεσμα του ελέγχου μυαλού».

Αέρας, νερό, τροφή, εικόνες, ατάκες, επιστήμη, τεχνολογία, καιρικές συνθήκες, κλπ…

Τι κρύβεται μέσα και πίσω από αυτά…

ναι τα αόρατα, τα άγευστα, τα άχρωμα, τα σιωπηρά, τα άπιαστα αυτά εννοώ.

Μήπως…..

να σκεφτούμε…

να ανοίξουμε διόδους…

να μη μας σαπίσουν….

Μήπως  λέω……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/5/2015=18=9

Πεπραγμένα εν αγνοία

Πονάω, γιατί δεν χώρεσα, μέσα σ ένα λουλούδι

Ζηλεύω, που δεν μπόρεσα να γράψω ένα τραγούδι

Μιλάω  όταν το κεντρί, μου διαπερνά το στήθος

Πόνος και ζήλεια και φωνή, ένας μοιραίος γρίφος.

Μετράω, γιατί δεν λύγισα, μέσα σε τόσο ψέμα

Πιστεύω, που δεν πνίγηκα με σκοτωμένο αίμα

Απλώνω, όταν το σφυρί, αναπηδά στ΄ αμόνι

Καμπάνα κάθε του κλαγγή, το μέταλλο ισιώνει.

Κερνάω, γιατί χόρτασα, με το κρασί του Μίδα

Χορεύω, που δεν μέθυσα ποτέ με την ελπίδα

Ακροβατώ σε ένα σκοινί, ίσως να είναι αγχόνη

Παράνοια με σαρκασμό, στυγνά την ακυρώνει

Ξεχνάω, που δεν έσκυψα στης λήθης την μιζέρια

Γυρεύω σ΄ άλλες ατραπούς, αλλιώτικα αστέρια.

Υπνοβατώ σε διάσταση, που στην αρχή τελειώνει

Εφτά  χιτώνες αν ντυθείς, ο θάνατος παγώνει.

Να με φοράς στον κόρφο σου πολύτιμο πετράδι

Λουλούδι μόνο αμάραντο, σε μυστικό λαγκάδι

Κι όταν ανάβει ο παλμός, όταν ο κτύπος σβήνει

Νάναι το άρωμα σπονδή, κι’ λάμψη του γαλήνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/5/2015=16=7

Ιδιοχείρως

ΓΟΥΝΟΥΜΑΙ ΣΕ ΑΝΑΣΣΑ ΘΕΟΣ ΝΥ ΤΙΣ Η ΒΡΟΤΟΣ ΕΣΣΙ; ¨(Οδύσσεια ζ΄ 149)

Να μοιραστώ με σένα ναι, αρχόντισσα της Μάνης

ετούτη την γλυκιά χαρά, πάλι γιορτή να κάνεις.

Κόρη του Ήλιου μια ψυχή το πέπλο σου χαϊδεύει,

και με γιορντάνι πορφυρό, την μοίρα κοροϊδεύει.

Τι κι αν δεν βλέπω πρόσωπο, η δεν αγγίζω σώμα,

νοιώθω την φλόγα σου κυρά, στου ουρανού το δώμα.

Μεθάω στην ικμάδα σου, δεν λογαριάζω κόπο

Ο λύκος σου ακοίμητος, λάμπει εκεί στον νότο.

Σαν μια αρχαία κιβωτός, σαν οιωνός σαρκώσου,

χρυσό γραμμένο όνομα, σε πάπυρο δικό σου.

Κάθε κοτρώνι άψαχτο, χαράζει την μορφή σου,

κι ο ήλιος του Απόλλωνα, φυλά την κορυφή σου.

Στρώνει η Γή λόγγους εκεί, τον γόνο να φυλάξει,

ωσότου έρθει η στιγμή, που την  σειρά ν΄αλλάξει.

Χαίρομαι όπως ζέστανες, του γερακιού το σπόρο

που ωριμάζει συνεχώς, στο χρόνο και στον χώρο.

Την άγνοια μου προσευχή, ζωή για την ζωή μου,

για χάρη σου αρχόντισσα έμαθα την ψυχή μου.

Όταν θα φτάσει ο άψινθος, κριάρι στο κοπάδι,

θα μαραθεί ο θάνατος, θα ανθίσει το σκοτάδι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/4/2015=14=5

Τραγωδία....η ωδή των τράγων, θέατρο...ο ευνουχισμός τους.

" Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας,

μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ,

χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας,

δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν"

Αριστοτέλους Ποιητική

Ο Αριστοτέλης αποδίδει τα τόσα αρνητικά που ξεκίνησαν από το θέατρο.....

Μίμησις πράξεως σπουδαίας τότε, ....την εξέλιξή του μέχρι το τώρα δεν θα το σχολιάσω.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά αρνητικά που έχουν την ρίζα τούς στο θέατρο....

Θέατρο σημαίνει ένας χώρος που κλείνομαι και βλέπω, ότι μου σερβίρει ένας άλλος που πιθανόν να έχει τούς λόγους του και οι οποίοι στην ουσία δεν με αφορούν, απλά γιατί δεν πηγάζουν από έμενα, και απλούστερα γιατί δεν είναι πράξη αλλά μίμηση...

Μιμούμαι ότι μαθαίνω, και μαθαίνω να υποκρίνομαι, ναι, να υποκρίνομαι...

Υποκριτής είναι η σωστή λέξη και όχι ηθοποιός...

Κανείς δεν ποιεί ήθος αν δεν τού έχει δοθεί η χάρη να το κάνει...

Αν συνέβαινε θα ήταν ο κόσμος, όσον αφορά τον άνθρωπο "αγγελικά πλασμένος", που γράφοντας παραπλανεί και η υποκριτική ποίηση.

Θέατρο από την ίδια λέξη "θέα" που λένε κοντόφθαλμοι πώς βγαίνει και το "θεός", και οξυμορούν παράλληλα πώς είναι αόρατος και πνεύμα...

είναι ίδιο με τη λέξη θεός.... δεν είναι τόσο αθώο.

Μερικά συγκεκριμένα και αφηρημένα που πηγάζουν από το θέατρο...

Μάσκες, υποκρισία, διπροσωπία, πολιτική, κινηματογράφος, τηλεόραση......τελικά εικονική πραγματικότητα.

Και οι πολλοί απλά θεατές, απονευρωμένοι, γιατί ξοδεύουν, συναισθήματα, δύναμη, κρίση, φαντασία σε κάτι που είναι μίμηση πράξεως, και όχι πράξη...

Το καλύτερο παράδειγμα της μοντέρνας έκδοσης του θεάτρου, απίστευτο είναι το διαδίκτυο...

Εδώ επιτυγχάνεται το θαύμα, ο καθένας είναι και πρωταγωνιστής και θεατής, αλλά πάντα παραμένει η μίμησις της πράξεως......

Ευνουχισμός και αυνανισμός ταυτόχρονα...

Δεν είναι τυχαίο το ότι μια φυλή, καθαρή και ενάρετη (τότε τουλάχιστον), χωρίς την εξάρτηση τού χρήματος, δεν έχει να παρουσιάσει θεατρικά έργα, άλλα μόνο φιλοσοφικές αναζητήσεις, ούτως ώστε να γίνει νόμος το «Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Για σκέψου χωρίς αυτά που μας φύτεψαν... και με το θέατρο...

Τι λέει το από μέσα;

Tι είναι η ζωή, πράξη ή μίμηση...

Τι είναι οι άνθρωποι, δρώντα όντα ή θεατές.

Και λέμε παραπονιάρικα, πόσο λίγη είναι η ζωή...

Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού το θέατρο γεννά την παράσταση, και η παράσταση την απόλαυση, και την κατευθυνόμενη υποταγή, όχι την ψυχαγωγία... αλλά το ψυχοκράτημα...

Δυναμώνει τα παρασκήνια, που επιβάλλουν την σκηνική παρουσία..

Φάτε μάτια ψάρια λέει η εκλαϊκευμένη φιλοσοφία...

Σοφοί πρακτικά οι Κινέζοι, για να κατευθύνουν τα μύρια της φυλής τους, μη μαθαίνοντας γραφή και ανάγνωση "Μια εικόνα χίλιες λέξεις".

Μια λέξη όμως εκατομμύρια εικόνες, πολλαπλασιαζόμενη με τα αυτιά που την ακούν, και υπερπολλαπλασιαζόμενη με την δημιουργικότητα της φαντασίας του καθενός..

Τόσο απλά, όσο το να νοιώθεις Έλληνας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/4/2015=22=4