Ομνύω, δια λόγου η έργων……

Πέφτουν κι οι άγγελοι ακόμα, σε λήθαργο σε λάθος σώμα,

Αόρατες μικρές μολόχες, κρυστάλλινες του Ήλιου  λόγχες

Να ερμηνεύουν τον χρησμό τους, στο στιγμιαίο πέσιμο τους.

Ξυπνούν μονάχα όταν λιώσει, η παγωμένη αρχαία γνώση

αυτόματα στο ξύπνημα τους, λευκαίνουν πάλι τα φτερά τους.

Γυρεύουν σώμα να τρυπώσουν, έρμες ψυχές να ενσαρκώσουν,

Και με την σάρκα δυναμώνουν, τις απαντήσεις τους καρφώνουν.

Τι νιώθεις τώρα!!! Θυσία το εγώ, η το εσύ;

Τι περιμένεις αύριο!!!  Ανάταση της ψυχής, η διάσταση θανής ;

Πως βλέπεις τον ήλιο;

Όταν ανθίζει η Γή!

Πώς ακούς τον αέρα;

Όταν πονούν τα φύλλα!

Πως μυρίζεις τη βροχή;

Όταν ριγάει το χώμα!

Πως γεύεσαι το φιλί;

Όταν το αίμα ταξιδεύει!

Πως αγγίζεις τον άλλο;

Όταν το σώμα σβήνει!

Πώς δεν νομίζεις ότι ζεις, αλλά υπάρχεις;

Όταν ανατριχιάζεις!

Πώς να χωρέσει μια ψυχή, σε «τοσοδούλη» κόσμο;

Εγώ...νύχτα γεννήθηκα...νύχτα θα ταξιδεύω...
νύχτα θα βλέπω όνειρα στου φεγγαριού την λάμψη...
τον άγγελο στο πλάι μου....την θάλασσα ερωμένη...
και μόνο η μέρα θα χρειαστεί, τότε που θα πεθάνω...

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην Γή, 
θα βρει ότι τα περισσότερα , αν όχι όλα, είναι διπλά....
αν όμως γυρέψει αγάπη....από το «νοήμον ον» του πλανήτη... θα βρει μόνο μερικές σταγόνες!!!!
Και είναι ευλογημένοι, όσους δροσίζουν τέτοιες σταγόνες!!!

Η καρδιά είναι το μέσον να ζεις…

Το σώμα είναι το μέσον να εκφράζεσαι…

Ο νους είναι το μέσον να ελέγχεις…

Η ψυχή είναι το μέσον να αγαπάς!!

Τι είπες χθες!!!! Φιλί σε βάτραχο;

…εις μιαν ψυχή αιώνια φυλική, φυλακισμένη, φιλική!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9

Μικροί σκουριασμένοι κόκκοι….

Ποιος ξεπερνάει το γραφτό, ποιος αψηφάει τα πάθη,

Δεν παίζουν τα παιδιά κρυφτό, και η δασκάλα εχάθη.

Άφησε πίσω της σκουριά, βαγόνια ερημωμένα,

γίναν διαμάντια τα παιδιά, και κόβουν τον υμένα.

Βάφει την άμμο η θάλασσα, ο αφρός την ξεδιψάει

Ένας της κόκκος μοναχός, κόντρα στα δήθεν σπάει.

Γίνεται δυο μικροί θεοί, δυο αόρατοι, μη ζώντες,

κι ο έρωτας τους οδηγεί, να γιάνουνε παρόντες.

Γεμίζει ο αγέρας τα πανιά, και τρίζουν τα κατάρτια,

τσούρμο μου ναύτες βρώμικοι, με σαλεμένα μάτια,

Στο κούρσο μας, το πάθος μας τιμή μας και καμάρι,

έχει άρωμα θαλασσινό,  μπούσουλα το φεγγάρι.

Ποιος τάχα ανοίγει το νωρίς,

Ποιος το αργά σφραγίζει,

Ποιος επιβάλει τι μπορείς,

Ποιος την σπηλιά ορίζει.

Εγώ… το νωρίς καθορίζω

Εσύ… το αργά ξεκλειδώνεις

Εμείς… το μπορώ και χαρίζω

Εμείς… δυο μικροί κόκκοι...Σκόνης!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9

Χρυσή βροχή

Ζηλεύει ο ήλιος το θλιμμένο σου το φως.

Φουσκώνει η θάλασσα όταν σε αγκαλιάζει.

Δεν θα ρωτήσω τι γυρεύεις ούτε πώς.

Μοιάζει ο πόθος μου αγρίμι που ουρλιάζει.

Σαν μια σταγόνα φλογισμένη, που κυλά

αργά, ανάμεσα στο σμιλευτό σου στήθος.

Σαν ένα χάδι που με θράσος, σε φιλά

Και αναπηδά από το φίλημα, ένας μύθος

Τα χέρια αχόρταγα, βελούδινα φτερά,

θα ψάχνουν με λαγνεία το κορμί σου,

να ανασαίνεις, και να λιώνω τρυφερά,

ν΄ αναστενάζεις, όταν χάνομαι μαζί σου.

Τα χείλη μου ξερά, νεκρά και διψασμένα

τις αλαβάστρινες πηγές σου θα ρουφάνε.

Δροσιά κι ανάσταση, σ όλα τα ξεχασμένα

Αισθήσεις που αισθήσεις μόνο ακουμπάνε.

Έρωτας θείος, εκστασιάζεται, γεννάει

σταγόνες μαργαριταριών, έκρηξη βίας,

ελευθερώνει απ το κελί της την Δανάη,

και την τυλίγει με χρυσή βροχή ο Δίας!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2014=17=8

Θερμοπύλες

Δεν είναι πια τιμή ούτε και χρέος, ταγμένος γιατί πρέπει Θερμοπύλες να φυλάς

Ανάγκη είναι να σαι  πιο μπροστά, και πιο γενναίος, είναι το κύτταρο που κουβαλάς.

Κι αν το κανες πάλε ποτέ βρε Λεωνίδα, κι αν μνημονεύεσαι σε βάθρο φωτεινό

τόσοι αιώνες ξέχασαν το ρήμα «οίδα»,  φορτώσαμε την πράξη σου στον πετεινό.

Ξεκαβαλάω τα καλάμια και τα βάθρα,  κλείνω τις πόρτες στο ξερό προσευχηθείτε

Είναι αδράνεια, μόνο να γράφω άρθρα, ορμάω σαν τότες, παίδες των Λακώνων ιτε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/8/2014=24=6

Ο Έρως εκ θεών εκπέμπεται.

Επάνω σου το λυκαυγές, μπροστά μου το λυκόφως, αφήνεις σιωπηλές κραυγές

τρέμεις στο σεληνόφως.

Από τη μια ο πόθος μου, στην άλλη η λαλιά σου, ο ιδρωμένος μόχθος μου

τρέμει στην αγκαλιά σου.

Ότι αγαπούσες μύρισε, ότι αγαπάω λιώνει, δροσοσταλίδες κύλισε,

στης ήβης το σεντόνι.

Απόρρητη μου έκσταση, και μυστική λαγνεία, ανάκτησες την έπαρση

γιόρτασες την  μανία.

Ένα λεπτό μια ρωγμή, τότε που δεν υπάρχω, να μεγαλώνει η στιγμή

σ' όλο το σύμπαν άρχω.

  

Ένα λεπτό ένα σπαθί, και χάνεσαι για λίγο, ταξίδι σε κενό βαθύ

ρήμα θεού το σμίγω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/8/2014=20=2

Μαρία Νεφέλη

Σ ένα ταξίδι της ψυχής, χωρίς σκοπό και χάρτη,

σε δάσος ξένο  βρέθηκα, μια Κυριακή του Μάρτη.

Χαμένος απ την βλάστηση, χωρίς καμιά πυξίδα

Άδικα κύκλους έκανα, σ’ ότι έμαθα, και είδα.

Άμα ζητάς με την ψυχή, πάντα κάτι θα φέρει

γύρευα ένα ξέφωτο, και μού έστειλε  αστέρι.

γύρω του νάνοι, ξωτικά, φώτα, και νεραιδούλες

στη μέση δέντρο μαγικό, με φύλλα του καρδούλες.

Όλα χαρά προμήνυαν, αηδόνια και αγγέλοι

ουρανοκελαιδίσματα, γλυκά σαν την Νεφέλη.

Μόνο ένα μικρό πουλί, στην άκρη πονεμένο,

έμοιαζε νάναι φυλακή, κι ας μην ήταν δεμένο.

- Γιατί πουλάκι δεν πετάς, γιατί δεν κελαιδίζεις,

Μήπως σε πίκρανε κάνεις, και μόνο σου δακρύζεις.

-Άνθρωπος δεν με πίκρανε, οι νάνοι μ΄αγάπανε

Οι νεραιδούλες μου γελούν, τα ξωτικά με πάνε.

-Τότε γιατί μαραίνεσαι, γιατί σου τρέχει δάκρυ

Και στης αγάπης το δεντρί, κούρνιασες σε μια άκρη.

-Γιατί ένα κτήνος μισητό, με ζήλεια στους ανθρώπους

Μου ψαλιδίζει τα φτερά, μου καταργεί τους τρόπους.

Και να πετάξω δεν μπορώ, την ομορφιά να πιάσω

Χωρίς φτερά είναι σκληρό, πώς να το δοκιμάσω.

-Δοκίμασε πουλάκι μου, πίστεψε στα φτερά σου

Θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά, θα ζω τα όνειρα σου.

-Παίρνω ζωή απ την πιστή μου, και αψηφώ τον πόνο

Κι απ την αγάπη δύναμη, ν αφήσω αυτόν τον κλώνο

Ν΄ αφήσω αυτή την φυλακή, στον Ήλιο να πετάξω

Να ζω σαν όλα τα πουλιά, και τα φτερά ν΄ αλλάξω

-Αγαπημένο μου παιδί, πουλάκι χαϊδεμένο

Με του θεού την θέληση, αλλάζει το γραμμένο

Πιστεύω φτάνει η στιγμή, να δέσουν τα κομμάτια

Και το χαμόγελο ξανά, θάρθει στα δυο σου μάτια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2014=19=10=1

αφιερωμένο στη Μαρία νεφέλη, για το βιβλίο της

Maria Nefeli Costakis Demetriou

Υπάρχει κάτι δεδομένο στους νευρώνες, και καθορίζει την πορεία καθενός,

μια πελατεία ανυπότακτοι θαμώνες, με απαιτήσεις διάφορες του μηδενός.

Βγαίνουν στον δρόμο σαν ξυπόλητη αγέλη, κι εκείνος χάνεται χωρίς επιστροφή,

Μια συμμαχία του αδύνατου που θέλει, με την ουσία να βρεθεί στην κορυφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Διάφανες πεταλούδες!

Μια φορά και έναν καιρό, εκεί ψηλά -ψηλά στον Ουρανό, όπου δεν υπάρχουν ούτε οι πίκρες, ούτε ο πόνος- πετούσαν, παίζοντας οι δύο Ψυχές.
Ας τις ονομάσουμε Μικρούλης και Μικρούλα.
Αυτές ήσαν ελεύθερες εκεί, ένιωθαν τόσο καλά και χαρούμενα, έπαιζαν μεταξύ τους, ακτινοβολώντας αντί της γήινης γλώσσας ένα τρυφερό-τρυφερό γαλανόλευκο φως.
- Σ' αγαπώ!- άφηνε την ακτίνα του Ουράνιου φωτός η μια Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την άλλη.
- Και γω σ' αγαπώ ακόμη πιο πολύ- άφηνε εις απάντηση την δική της ακτίνα του φωτός η άλλη Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την πρώτη.
- Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
- Όχι, εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
Έτσι χαίρονταν αυτές χωρίς τα βάσανα, έχοντας στην διάθεσή τους ολόκληρο το Σύμπαν, πετώντας στα ατελείωτα πέρατά του με τρομερή ταχύτητα, ακτινοβολώντας παντού το φως: Σ' αγαπώ!
Οι Άγγελοι του Ουρανού χαμογελούσαν και χαίρονταν γι' αυτές τις δυο Ψυχές, που έπαιζαν αμέριμνες και απολάμβαναν την αγάπη μεταξύ τους.
Μια φορά η Ψυχή, που την έλεγαν Μικρούλα κοίταξε προς τα κάτω και είδε τον πλανήτη Γη.
- Μικρούλη! Τι λες, δεν πάμε εκεί κάτω να δούμε πως είναι;
- Όχι, δεν χρειάζεται, Μικρούλα! Καλά είμαστε εδώ. Εκεί κάτω θα χαθούμε και δεν θα είμαστε μαζί.
- Μικρούλη! Θέλω να πάω εκεί κάτω να δω πως είναι. Θα με αφήσεις μόνη;
- Άκουσέ με, Μικρούλα! Θα μας ποτίσουν πριν την ενσάρκωση με το νερό την Λήθης και θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα μπλεκόμαστε με τον κάθε τυχόντα με την κρυφή ελπίδα να βρούμε στο πρόσωπό του ο ένας τον άλλον και στο τέλος θα απογοητευόμαστε και θα βασανιζόμαστε. Μπορεί να μην βρεθούμε ποτέ και να περάσουμε όλη την γήινη ζωή ψάχνοντας ο ένας τον άλλον. Καλύτερα ας μείνουμε εδώ, Μικρούλα!
- Μη φοβάσαι, Μικρούλη! Ακόμα κι' αν δεν βρεθούμε εκεί κάτω- πάλι θα γυρίσουμε εδώ και πάλι θα βρεθούμε. Θέλω να δω πως είναι εκεί κάτω! Έλα, πάμε, Μικρούλη!
- Εντάξει, αφού το θέλεις τόσο πολύ -απρόθυμα απάντησε ο Μικρούλης- θα έλθω μαζί σου εκεί κάτω, αλλά να θυμάσαι- θα περάσει πάρα πολύς καιρός ως που να ανταμωθούμε και αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
- Δεν πειράζει! Έτσι θα μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε ακόμη πιο πολύ ο ένας τον άλλον,- είπε η Μικρούλα.
Οι Ψυχές του Μικρούλη και της Μικρούλας ήλθαν στον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
- Θέλουμε να πάμε κάτω στην Γη.
- Το σκεφτήκατε καλά αυτό;- τους ρώτησε ο Άγγελος.
- Ναι. Αποφασίσαμε να πάμε κάτω και να δούμε πως θα είναι εκεί τα πράγματα για μας.
- Εντάξει τότε, ετοιμαστείτε για την ενσάρκωση,- τους είπε ο Άγγελος.- Ποιος από σας θέλει να γεννηθεί πρώτος; Ποιος θα κατέβει πρώτος κάτω στην Γη;
Ο Μικρούλης και η Μικρούλα κοιταχτήκανε, κάνοντας ο ένας στον άλλον την βουβή ερώτηση-ποιος;
- Εγώ θα κατέβω πρώτος- είπε ο Μικρούλης- αλλά εσύ Μικρούλα μην αργήσεις πολύ να έλθεις, μην μ' αφήνεις για πολύ καιρό μόνο μου εκεί.
- Εντάξει- του είπε η Μικρούλα- μετά από σένα και γω θα κατέβω αμέσως. Πήγαινε τώρα.
Ο Μικρούλης, κοιτώντας για τελευταία φορά την Μικρούλα, που για πρώτη φορά θα την άφηνε μονάχη, πλησίασε στενοχωρημένος τον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
- Πρέπει να πιεις όλο το νερό της Λήθης- του είπε ο Άγγελος- θα ξεχάσεις τα πάντα- ποιος είσαι στην πραγματικότητα, ποια είναι η Μικρούλα σου, δεν θα θυμάσαι τίποτε πια, αλλά μέσα σου θα διατηρηθεί εκείνο το θολό αίσθημα του κάτι που ήταν παλιά και μ' αυτό το αίσθημα εσύ θα προσανατολίζεσαι εκεί κάτω στην Γη. Και τώρα πιες το νερό της Λήθης!
Ο Μικρούλης έριξε για άλλη μια φορά το βλέμμα του στην Μικρούλα, ρωτώντας την βουβά- να το πιω;
Πιες! - το ίδιο βουβά με το βλέμμα της του απάντησε η Μικρούλα- και γω θα πιω μετά από σένα.
Ο Μικρούλης ήπιε όλο το νερό και αμέσως ξέχασε τα πάντα- ποιος είναι, ποια είναι η Μικρούλα έγινε τελείως διαφορετικός, δεν θυμόταν απολύτως τίποτε.
Τον έριξαν κάτω στην Γη στην κοιλιά μίας μάνας που του διάλεξαν οι Άγγελοι από πάνω.
Λίγο αργότερα τα ίδια έκαναν και στην Μικρούλα. Και αυτή ξέχασε τα πάντα.
Μόνο ένα θολό αίσθημα έμεινε και στους δυο- το σημάδι του παρελθόντος, - αυτή η ακατανόητη φωνή, που κάποια φορά ψιθύριζε, και κάποια φορά φώναζε μέσα τους:
- Όχι! Δεν είναι αυτός! Όχι, δεν είναι αυτή! Μα που βρίσκεται ο δικός μου, Θεέ μου;!
Που βρίσκεται η δική μου, Θεέ μου;!
Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Ο Μικρούλης και η Μικρούλα δεν κατάφεραν να βρεθούν, είχαν χαθεί μέσα στο ατελείωτο χείμαρρο της γήινης ζωής, συνάπτοντας σχέσεις με τους άλλους, με την τυφλή ελπίδα- μήπως τελικά είναι αυτός; Μήπως τελικά είναι αυτή;
Ο καθένας τους έχει κάνει την δική του οικογένεια και ανήκε πια οριστικά αλλού.
Είχαν χάσει την κάθε ελπίδα να βρει ο ένας τον άλλον στην Γη, απλά περίμεναν την ώρα της αντάμωσης στον Ουρανό για να πουν ο ένας στον άλλον τόσα πράγματα, που δεν χωράει ο νους.
Όμως οι Άγγελοι του Ουρανού αποφάσισαν να τους οργανώσουν την συνάντηση- και αυτοί τελικά συναντήθηκαν, αλλά όχι ελεύθεροι πια.
Τους άφησαν να δουν ο ένας τον άλλον μόνον από μακριά για να θυμηθούν εκείνα, που προ πολλού είχαν ξεχάσει μέσα στα βάσανα και τις δοκιμασίες της γήινης ζωής.

Αγνώστου

Αλλάζει ο τόπος τον ορίζοντα… σβήνει τον χρόνο.

Το κομμάτι του ταξιδιού, το ορισμένο, με τις πέτρες που έριχνε πίσω της η Πύρα, για να γεννιούνται άνθρωποι, έρημο πια το περπατώ!

Στων Βρυσσεών το δήμο, εκεί που η τοξεύτρα Άρτεμις, με τους γυμνούς μηρούς, ελάφια κυνηγούσε.

Και να ευωδιαστός ο χείμαρρος, με πλημμυρίζει αναμνήσεις...
Η μαγεμένη πόλη η παλιά, η ερωμένη του ήλιου, η αρχαία..
στα δακρυσμένα της, τα  ερωτικά παιχνίδια με το ήλιο..
εκείνες τις στιγμές που την αφήνει....

για να την συναντήσει πάλι την Ανατολή....
Αλλιώτικος αυτός ο έρωτας ημερωμένος, στο ηλιοβασίλεμα κοιμάται η πεθαίνει...

Αλλά ξυπνά και ανασταίνεται με την Ανατολή...
Αγνός καθαρός φωτεινός....

Τόση αγάπη,..

Στου Τάλετον την κορυφή αγνάντι, με τ’ άλογα του Φοίβου αδάμαστα να χρεμετίζουν.

Και να αέρας ζωντανός, πηγή ζωής και ανάσας τιμωρία, σιρόκος, τραμουντάνα, η πουνέντες

το πατρικό μου, αρμενίζει στα πανιά του, με του πελάγου τον αφρό, με μανιασμένο κύμα…

Μάννα, μανία, μουδιασμένη ανατριχίλα.
Δεν έχει γράμματά εκεί να γράψω, με συλλαβές Πελασγικές μονάχα...
Μα οι συλλαβές δεν γράφονται, ψελλίζονται, θροΐζονται, σωπαίνουν…

Και σαν κελάηδισμα, δονούν τα χείλη,

Σαν τα φιλιά, που τρέμουν, καθώς του πόθου το θανατηφόρο αγκάλιασμα εξαϋλώνει..    

Και σαν κελάρυσμα σκοτώνουν,

σαν τις σταγόνες της δροσιάς, που χύνει ο Έρωτας, εκείνη την στιγμή που δεν υπάρχεις.
Κι άλλοι ακούν, το ψέλλισμα, το θρόισμα και την σιωπή….. οι αλαφροίσκιωτοι....
κι άλλοι σαρκάζουν... οι βαρυισκιωμένοι..
Μισοί-μισοί, κι αυτοί σαν το ταξίδι, σαν την ζωή, σαν τους ανθρώπους σαν τα πάντα...
Μπορεί και μάλλον έτσι είναι, σε αυτόν τον κόσμο μοναχά, να είναι τα μισά Ολόκληρα,

για να χει αιτία η μοναξιά να περισσεύει.

Εκεί λοιπόν, που το νερό ασταμάτητα δροσίζει και ξεπλένει, μ΄ άνεμου ανασαιμιές λεβάντες... 
Εκεί που δεν μιλάς, δεν βλέπεις, δεν ακούς,
Εκεί που δεν μυρίζεις, ούτε αγγίζεις, μόνο νοιώθεις!
Και με το νοιώσιμο, ορόσημο σελίδα στο βιβλίο, γράφει η αύρα που δεν σβήνει στον αιώνα...
Εκεί περπάτησα...

και το βιβλίο μου, σε σκοτεινή σπηλιά έχω κρυμμένο!
Για να το βρει μόνο η θεά, και στις σελίδες του να τυλιχτεί, η να το σκίσει!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/7/2014=17=8

Υπάρχει..

Υπάρχει μια στιγμή, εκεί μέσα στην νύχτα…

Όταν φτάνει, και χαμηλώνουν τα φώτα, ανοίγει ο δρόμος για τον παράδεισο..

Υπάρχει ένας τόπος, εκεί μέσα στην θάλασσα…

Όταν φουσκώνει και πέφτει αέρας, ανοίγει της ψυχής μια χαραμάδα…

Υπάρχει ένα γεράνι, εκεί σε μια ξερολιθιά…

Όταν ανθίζει μαραίνεται η λύπη, και λάμπει το χαμόγελο του Ήλιου..

Υπάρχει ένας κόκκος άμμου, εκεί στην μαγεμένη Ασίνη…

Όταν τον χαϊδεύει το κύμα, γίνεται πεταλούδα και λούζεται στον αφρό…

Υπάρχει ένα αίσθημα, και το φωτίζει ο σταυρός του νότου…

Μα τον δρόμο για τον παράδεισο δεν βρίσκω…

Στης ψυχής την χαραμάδα δεν χωράω…

Το χαμόγελο του Ήλιου ξεραίνει τα χείλη μου..

Ο κόκκος της άμμου, θηλεία στον λαιμό μου…

Το αίσθημα μόνο ανάβει τα φωτά του δρόμου,

Φαρδαίνει την χαραμάδα, και φαράγγι την κάνει…

Του Ήλιου το γέλιο ζεστά φυλακίζει,

Λεβάντα ευωδιάζει το άοσμο κύμα..

Το αίσθημα μόνο κρατά αναμμένο του νότου το αστέρι….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Μόλις δύο βήματα από την κόλαση ακροβατεί καρδιά του θάρρους

Η υπόσχεση, η ταπείνωση η λύτρωση το έπος του γίγνεσθαι, η τραγωδία του φαίνεσθε..

Και αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι για για την ελευθερία…

ο ονειροβάτης ταξιδευτής σε κάθε του στάση, και κάθε ανάσα στην αντάρα της μάχης,  

ξυπνώντας, κομματιάζεται από αγάπη…

Το θάρρος, τα κλάσματα, ο ιδρώτας, η λάσπη, μαζί, ένα χθες μπηγμένο στο αύριο, ένα μαχαίρι, λεπίδα δίκοπη το άπειρο κόβει κομμάτια αμέτρητα…

Ακουμπάμε τα μάγουλα την  καταστροφή..

Φιλάνε τα χείλη την προδοσία,

Ανοίγει ο διακόπτης την διαγραφή, κλείνει την σωτηρία…

Και την ανοίγει ξανά η αγκαλιά, και την κρατάει ανοιχτή, και σπάει τις πόρτες..

Περιμένετε, κρατηθείτε, γρηγορείτε το νέο κόσμο μου σκαλίζω με σμίλη σε ασμίλευτη φεγγαρόπετρα.

Θα το πάρει, και θα έρθει, θα με κλείσει, και θα το αποθηκεύσει…

Στων αγαλμάτων το δέρμα, γυαλίζει το αίμα, και καίει το δάκρυ  

Αν ενωθούν οι ψυχές μας, και ίδιους παλμούς οι καρδιές μας χτυπάνε, ο ένας τον άλλο με ταύτιση αρχαία, αιώνες κουράγιο στο φως, θα κερδίσει.

Αυτός που πεθαίνει μαζί μου, κι εγώ που πεθαίνω μαζί του, ζωή μου χαρίζει, και εγώ ζωή του προσφέρω.

Απλά ακολουθήστε, στρατιώτες και ιππότες, στο δρόμο που βγάζει στην μόνη  πορεία…

Χωρίς απορία με πίστη μονάχα…

Αντί του μετώπου, η μοίρα του ασώτου, μαζεύει συντρίμμια και χτίζει παλάτια…

Μα όχι για εκείνον… σε ξένους σκορπά και χαρίζει.

Μέχρι την προηγούμενη μου ξεθωριασμένη αναπνοή, χωρίς σημασία μα ούτε και αξία δεν θέλω να έχει…

Μονάχα στο πού και στο πότε, φλεγόμενη αγάπη για την όμορφη Γαία, με σπίθες σταγόνες, και γλώσσες χαλάζι που κατρακυλάνε, να ρέουν ουρές του ουρανού σας, του ασύχαστου νου σας..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Έμπνευση Two Steps From Hell - Heart of Courage

Αν ...

Αν ...

Γνώριζες τ' αποτέλεσμα ...
δεν θα γευόσουν την αγωνία ...
αν διάβαζες τις σκέψεις...
θα αγνοούσες την έκπληξη...
αν όριζες τους παλμούς της καρδιάς ...
θα έχανες το σκίρτημα του έρωτα...

Αν...
Ο ατόφιος αυθορμητισμός ...
δεν ενθαρρύνει την ζωή σου ...
την ανησυχία της ύπαρξης...
σ' ένα ατελείωτο ταξίδι ...
μ' έναν προ-ορισμό άγνωστο ...
το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου ...
ίσως να είναι πολύ μακριά ...
ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ ...
αυτή είναι η μαγκιά της ύπαρξης σου...

Αν ...
ανα-ζητάς την σιγουριά ...
καθηλώσου στην ανία της ρουτίνας...
χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες ...
θεατής εγκλωβισμένος σε μιαν άμορφη μάζα ...
σε μια κερκίδα που θα σε παρα-σύρει ...
να χαμογελάς όταν στο επιτρέπουν ...
ακολουθώντας την πορεία των πολλών ...
η ζωή σου ανύπαρκτη ...
ένα καρμπόν που θα γλιστρά ακυβέρνητο ...
κερδίζοντας άνυδρες παραλλαγές ...
πλαισιωμένο από στεγανά ...
που θα αλλοιώνουν την ύπαρξη σου ...
θα σκοτώνουν το στείρο σου συναίσθημα ...

Αν ...
εκτοπίσεις τον αγώνα σου ...
το ρίσκο του ...
μηδενίζεις της αξίες σου ...
παραγκωνίζοντας τες σ' έναν λαβύρινθο ...
εκεί θα νεκρώνει ο κόσμος σου ...
απλά κι ανώδυνα ...
μονάχα η ύλη σου θα ανασαίνει βαρετά...
με σταθερούς ρυθμούς ...
όπως τ' άψυχο ρολόι ...
μέχρι να ξεκουρδιστεί ...
δίχως την εναλλαγή ...
δίχως το χτυποκάρδι ...
που εκ-δηλώνει ατόφια Ζωή ...

Αν ...
στερήσεις το κυνήγι ...
στερείσαι το διάφανο οξυγόνο ...
χάνεις τους ήχους ...
τις όμορφες μελωδίες ...
αργό-Πεθαίνεις σε μια Τεράστια γυάλα ...
δίχως επιλογές ...
με απουσίες από τ' αληθινά χαμόγελα...
το καυτό δάκρυ ...
ξεφτίζοντας τον κύκλο σου...
σε αφιλό-ξενα και παγερά σπλάχνα...
αναρωτήθηκες άραγε ποτέ ...
ποιά είναι η ζωή σου ...

Αν ...
δεν υιοθετήσεις το ρίσκο...
δεν σφιχτ-α-γκαλιάσεις την υπέρβαση ...
δεν υπάρχει λόγος ...
να ονομάζεσαι άνθρωπος ...
εκποιείς σε ευτελή τιμή ...
την ανύπαρκτη ψυχή σου ...

Στέλιος Κ.

horseman

Θεϊκό τραγούδι.

Γράφω χωρίς σταματημό,

σβήνω χωρίς ανάσα,

μύστης στα χρόνια περπατώ,

αλήθεια να σ΄ αγγίξω.

Κοιμίζει η λάβα τις γραφές, τα σύμβολα μου καίει,

χαϊδεύει η σκύλα το πρανές, του ιερού βουνού μου.

Χέρια απαλά στον ουρανό, γόνατα ματωμένα,  

δίχως κορφή, χωρίς πληγή, πέταγμα δεν μαθαίνω,

γιατί ποτέ δεν ένοιωσα, ο αετός πώς βλέπει.

Μόνο με μπλε του ουρανού, γεμίζω τον ασκό μου,

να καθρεφτίζει στον αφρό, της θάλασσας το πάθος.

Σαν τα παιχνίδια του μυαλού, σαν γέννημα της τέχνης,

δεν βρίσκω μέρος πουθενά, την πένα μου να πλύνω.

Τα σύννεφα είναι σκοτεινά,

Τα πνεύματα φθαρμένα,

Και του αλόγου ο καλπασμός,

άγρια καταιγίδα.

Άλογο για ημέρεψε,

σύννεφα διαλυθείτε,

αέρα σε παρακαλώ τυφλά να μην κουρσεύεις,

μήπως στολίσουμε με φως, με διαμαντένια λάμψη,

αυτό που γράφει ανθρώπινα, το θειο πεπρωμένο.

Φυσώντας το σουραύλι μου, και τον αυλό του Πάνα

θα τιμωρώ με μουσική, θα μαστιγώνω στίχους,

γιατί είναι δράση η ζωή, κι ο θάνατος ελπίδα,

γιατί χαλιέται η παρθενιά,  η κόρη να γεννήσει.

Ένα τραγούδι θεϊκό, μια θεία μελωδία, μεθά τις νύχτες με ρυθμό,

και βγάζει φως το χάος, στοιχειώνεται το λυκαυγές, και το λυκόφως λάμπει,

τότε που σπέρνεται το ον, στην μήτρα του μη όντος.

Ένα τραγούδι θεϊκό, ένα μόνο τραγούδι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/7/2014=18=9

Άτιτλο

Έχει ξεκινήσει μια ύπουλη και αδιόρατη προπαγάνδα, που δυστυχώς αναπαραγάγετε ασυνείδητα από όλους μας…

«Εκπαιδεύτηκα να χαίρομαι τη προσμονή απλών καθημερινών πραγμάτων.

Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Πόσο γαληνεύει την ψυχή.»

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Η συμπαθέστατη λογοτέχνης, γράφει σωστά.

Πόσοι όμως στέκονται στο «Εκπαιδεύτηκα»..

Αυτό είναι η ουσία, το πρώτιστο, «Μας εκπαίδευσαν» θα ερμήνευα..

Ποιους συμφέρει να χαιρόμαστε τα μικρά τα καθημερινά…

Γιατί ξεχάσαμε ότι άνθρωπος είναι ο Άνω θρώσκων, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως.

Καθημερινά ο ένας παροτρύνει τον άλλο, να ζήσουμε στιγμές, και ότι η ζωή, η ευτυχία είναι στιγμές…

Η ζωή είναι μια τούρτα, και οι στιγμές είναι τα κερασάκια φίλοι μου…

Η ζωή είναι ένα αγγούρι και οι στιγμές είναι τα ζόρια που έχει…

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Σίγουρα όμως δεν είναι στιγμές….

Και σιγουρότατα για να εξελιχθούμε δεν πρέπει να αρκούμεθα στα μικρά και τα καθημερινά…  αυτά αν δεν ας κρατάνε στάσιμους μας πάνε πίσω.

Δεν εκπλήσσομαι με ότι συμβαίνει, όταν κοιτάει κάποιος χαμηλά, δεν βλέπει τον ουρανό και τον Ήλιο…

Όταν περπατά σκυφτός δεν ενεργοποιείται το ηλιακό πλέγμα…

Όταν χαίρεται με το «περιμένω» είναι σκλάβος…

Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, πρέπει να πεθάνει πρώτη για να αλλάξει η σελίδα…

Τα κεφάλια μέσα λέει το σύστημα….

Και επιτρέπει να ζούμε στιγμές…

Θα επιτρέψει να φανταζόμαστε στιγμές…

Και μετά θα καταργήσει το διάλειμμα….

Βορά οι Βροτοί…. προς βρώσιν μόνο…

Όχι άνθρωποι, με την τάση του άνωθεν και της εξέλιξης…

Το ταξίδι μας είναι υπερούσιο, περιέχει τα πάντα, καλά και κακά, όμορφα και άσχημα, χαρά και λύπη, ευτυχία και πόνο, μικρά και μεγάλα, στιγμές και αιωνιότητα…

Το θαύμα της δημιουργίας, της γέννησης…

Περιέχει τον σπόρο της πρωτοβουλίας, της παρέμβασης στον «ρουν των γινομένων»

Γίναμε όχι μόνο κατ, εικόνα, υπέροχο αυτό…..

Αλλά και καθ’ ομοίωσιν, θεϊκό αυτό…

Κοιτάζω πίσω, μια σειρά από σβησμένα κεριά…. όχι τα σβησμένα κεριά του Καζαντζάκη…

όχι στα χρόνια που πέρασαν….

Τα σβησμένα κεριά της ακύρωσης του ανθρώπου…

Τα σβησμένα κεριά της τραβεστί ζωής…

Τα σβησμένα κεριά της Ανεξαρτησίας της Ελευθερίας της Δημοκρατίας της Αγάπης της… της …της.. της….  Της Ανθρώπινης υπόστασης!

Κοιτάζω και μπροστά, θαύμα…. Θαύμα τραγικό…. και εκεί  σβησμένα κεριά….

Όχι δεν έσβησαν……. δεν θα ανάψουν ποτέ….

Δεν είναι απαισιοδοξία, μην βιάζεσαι…. Είναι αλήθεια φυσικός νόμος…

Ανάλογα με την δράση, διαμορφώνεται και η αντίδραση…

Όταν βραχεί και το τελευταίο σπίρτο, δεν θα υπάρχει τρόπος για την αφή των κεριών…

Δεν θα υπάρχει τρόπος;

Όταν…… Τετέλεσται;

Η υγρασία προϋποθέτει βροχή, ίσως και καταιγίδα, με λίγους ή πολλούς κεραυνούς…

…και θα ανάψουν τα κεριά….

Ότι ορθώνεται εμπρός μου,
Είναι εμπόδιο και εχθρός μου
Κι αν γκρεμίζει το ναό μου
Θα χω κτίσει τον θεό μου!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8

Άπαρσις

Άνοιξα την ψυχή μου,

ξεκλειδώνοντας την πύλη του Άδη,

με τα βαρύγδουπα  μάνταλα, και τις θολές δοξασίες.

Περνοδιαβαίνοντας σε τόπους,

που τα τριαντάφυλλα πόναγαν στο χάδι του αγέρα,

και τα κομμένα  κυκλάμινα τον ήλιο ζητούσαν.

Διάβασα την ψυχή μου,

ανασαίνοντας με βράγχια το κύμα,

και τον αχό απ τον κόχυλα, να σπάει τα αυτιά  μου.

Αγκομαχώντας σε χρόνους πετρόχτιστους,

με κάστρα τους, άχρωμες νεκρές εξισώσεις,

με θέσεις που η άρση τους, φαντάζει ουτοπία.

Έμαθα την ψυχή μου αγρυπνώντας,

τις ώρες ανάμεσα σε μένα και κείνη,

με το λυκόφως λυχνάρι μας,

χωρίς νου και μάτια,

με λυκαυγές το τραγούδι μας σε νότες αλέγκρο.

Χαίρομαι την ψυχή μου ταξιδεύοντας,

σε δρόμους καθάριους,

με φάρο και σύντροφο του νότου το αστέρι!
Τον Άγγελό μου!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8