Ανάσες έκπτωτου Αγγέλου.

Μενεξεδένιος Ήλιος στα όνειρα σου θα τρυπώσω

Και σαν τον κλέφτη, την πορφύρα σου θ΄ αγγίξω.

Τον κρίνο, που σε δένει με το μέλλον θα ματώσω,

την φλογισμένη ακτίνα μου, στο τόξο σου θα κρύψω.

Κι αν το χει η νύχτα τάμα, να με καίει από ζήλια,

με την κατάρα του μισού, να με σφραγίζει η σκύλα.

Στου ταξιδίου μου τα γυρίσματα, χίλια καντήλια

δρόμο θα βρουν, να κόψω του παράδεισου τα μήλα. 

Σαν η δροσιά του πρωινού που στάζει, και την Γή ποτίζει

νέκταρ θα γίνει, και αλμυρόξινο κρασί να μας μεθύσει.

Φάρος της θάλασσας της κοραλλένιας, πόθους σαν φωτίζει  

σε αμφορέα βελούδινο, γλυκό κι  αθάνατο νερό  σαν χύσει.

Τότε που το μισό ένα θα γίνει, τότε δεν θα χει νύχτα χάρη

σε πέπλα λήθης τυλιγμένοι, της μέρας ας σβηστεί το φως.

Κρυμμένοι σε χαράδρα μαγική, μια μόνο λάμψη, το φεγγάρι 

δυο αστέρια διάφανα αιώνια, το τίποτα τα πάντα, κι ο βυθός.

ΟΥ ΤΙ  ΔΑΝΟΣ

30/3/2013