Αλήθεια, έτσι όπως την
έμαθα, ατόφια, να δίνει σήματα κοινά σε όσους πράγματι αξίζει.
Κέρδισε το φλουρί στην
πίτα την ανέγγιχτη, μια αρχή, που δίνει νόημα σκοπός, στην λέξη τέλος.
Νάτανε μόνο αυτό, ήρθε
στην πόρτα, με τα κλειδιά δικά της, να ανοίξει προσπαθούσε…
Στο τέσσερα της
νύχτας, στη μέση του οχτώ, σαν μια πυγολαμπίδα τυλιγμένη σε νεφέλη μενεξέ,
μεταξωτή κλωστή στολίδι σε ένα αστέρι.
Δεν δίστασα στιγμή.
Έτρεξα και άνοιξα, χώθηκε μέσα, γέμισε ο τόπος ομορφιά, γέμισε η αγκαλιά μου
ζέστη.
Πόσο ωραία είναι, πόσο
ανθρώπινη, πόσο δική μου…στο πρόσωπο μορφή αγγέλλου.
Στα μάτια φλόγα θεϊκή
άγιας αγάπης βλέμμα….
Πάντα η ίδια σταθερή
και δισυπόστατη, «ψυχή» και «πεταλούδα», δένεται η γλώσσα, μόνο δάκρυα
διαμάντια, τα στολίδια στην χαρά μου.
Και έκλεισε απ έξω
άλλη μια φορά, την άσχημη, τη γριά, που με κακό και ύπουλο περπάτημα, έλεγε
λόγια πλάνης, ψωμί να δώσει τάχα, ψωμί που δηλητήριο είχε ποτίσει.
Πάμε μπροστά μαζί
συνταξιδιώτες, δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, μιλάνε τα σημάδια…ανόητοι όσοι ακόμη
παραμύθια δεν πιστεύουν!!!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/1/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί