Χρυσαφένια αναπνοή.

Τον κακιώνω αυτόν τον ήλιο, ώρες-ώρες…

Θα μηνύσω στον βοριά του Ταΰγετου, τον Δια τον Νεφεληγερέτη,

να μαζέψει τα σύννεφα και να τον κρύψει…

Τι ήλιος ψεύτης, την έχει αγκαλιάσει,

αλλά πάντα «βασιλεύει» και την αφήνει μόνη στην αγκαλιά της νύχτας,

φεγγάρι χλωμό να  συντροφεύει όνειρα…σε ένα παράθυρο κλειστό.

Ήλιος και μαγεμένη πολιτεία…να ζουν στιγμές;

Θα δώσει ο Άδας, για την χάρη μου, λυτρωτικά σκοτάδια.

Στην γη του Θειου, θα βροντήξει ο Δίας κεραυνούς…

Κι ο Ποσειδώνας από ζήλεια θα φουσκώσει τα νερά…

για να σκεπάσουν πάλι…όλα εκείνα που μολύναμε...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/9/2012