Μια φορά και έναν
καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η
Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.
Ζούσε ανάμεσα σε
ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους
στην Νεραιδένια.
Προσευχές
μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα,
τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί
Το ξωτικό με καλεί
Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει
στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.
Ο πόλεμος αυτός
φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.
Η Φεγγαρένια πήρε
και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να
κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.
Ένα αστέρι πέφτει
από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια
αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.
Τραγούδησε μου
Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα
αγάπης που θάβει τις λύπες και ξεθάβει
τα όνειρα μου.
Στο ταξίδι
γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών
ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».
Ξέρω τα όνειρα
μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….
ααχχ να γινόταν
τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.
Ο κρύος αέρας και
η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.
Τώρα όμως είμαι
πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το
χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…
Ο κόσμος είναι
ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.
Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.
Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012
14/9/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί