Δεν θα Υπάρχω, αλλά θα Είμαι.

Δεν θα με βρεις ποτέ στο κύμα, που χτυπιέται με το αγέρι.

Δεν θα με χάσεις στα φαράγγια της ρουτίνας του πυθμένα.

Δεν θα με πλέξεις με τα φύκια που χορεύουν με το ρέμα.

Θα με γυρέψεις νύχτα, σ’ αμμουδιά ερωτική το καλοκαίρι.

Θα με απιθώσεις βότσαλο λευκό, γλυκά σ’ άμμο παρθένα.

Θα με κρατήσεις ζωντανό απλά, με ένα σου μόνο νεύμα.

Δεν θα μ’ απλώσεις σ’ ομιχλώδη κάμπο να σκορπίσω.

Δεν θα με βγάλεις σε κοιλάδες, που μυρίζουν υγρασία.

Δεν θα με δώσεις σε ποτάμια ήμερα, λίμνες, και βάλτους.   

Θα με κρεμάσεις σε κορφή, ψηλού βουνού να προσκυνήσω.

Θα με χωρέσεις στο λακκάκι του λαιμού σου οπτασία.

Θα με κερδίσεις τρυφερή ανεμώνη, σε μπαξέ με κάκτους.

Δεν θα με στείλεις νούφαρο, κι ας είναι μαγικό πάνω σε λίμνη.

Δεν θα με σπρώξεις σε σχοινιά που πλαταγίζουν τεντωμένα,

Δεν θα με γράψεις αυλακιά, σε  άμμο να σβηστώ  στο κύμα.

Θα με κρατήσεις φυλακτό, γλυκό νερό σε κρυσταλλένια κρήνη

Θα με κεντήσεις στην ψυχή σου, ρόδινα  κεντίδια μεταξένια.

Θα με φορτώσεις σε όνειρα, λευκά με δίχως στάλα κρίμα.

Δεν θα με ψάξεις σε γυναίκας σκέλια, ιδρωμένο από πόθο.

Δεν θα με στήσεις άγαλμα να κάνω του μαρμάρου το χατίρι.

Δεν θα με λιώσεις, μέταλλο νεκρό στου καμινιού το στόμα.

Θα με κολλήσεις πυρομέλανο  τατού, στον μυρωμένο κόρφο.

Θα με στεγνώσεις ματωμένο ράσο, σε καλοκαιριού λιοπύρι.

Θα με μετρήσεις πόντο-πόντο με την νύχτα φλογισμένο σώμα.

Δεν θα κακιώσεις γη του πόθου τον βοριά,

Θα  ερωτευτείς στα κόκκινα δέντρου κλωνάρια.

Δεν θα πονέσεις όταν έλθει της νυχτιάς η ξαστεριά,

Θα σαι λαμπρή αχτίδα, σε βουβά νερόμυλου  λιθάρια.

Δεν θα γεράσεις ίδια σαν αυτούς, και σαν εκείνους.

Θα ζεις, ουρανοβάτης, καλπασμό λευκής φοράδας.

Δεν θα γευτείς  τους άγουρους της λησμονιάς καρπούς,

Θα’ μαι παντού φωτιά, δροσιά, αιθέρας, θα’ μαι ο ΑΔΑΣ.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/9/2012=18=9